To już jest koniec The World's End

Kolega zasadził mi frazę „Nie mogłem uwierzyć w zakończenie,“ gdy rozmawiał o tym filmie. To była fraza, która najpierw przyszła mi na myśl, gdy klimaks w końcu nadszedł. Po prostu nie wydawało mi się to wiarygodne, że wszechmocna rasa obcych była tak przekonana przez pijackie brednie trzech średnio wiekowych brytyjskich mężczyzn, by porzucić swoje cele inwazyjne i spowodować apokalipsę technologiczną. Oto dlaczego to ostatecznie nie ma dla mnie znaczenia. Edgar Wright potrafi inscenizować ekscytujące komedie, a Koniec świata sprawił, że się uśmiałem (pewność Gary'ego na początku, chłopcy kłócący się o termin robota, Martin Freeman z głową piłki nożnej, i tak dalej). Ale co ważniejsze, pokazało mi, jak wygląda świetna komedia z jasnym punktem widzenia. Konkretnie zmusiło mnie do myślenia nie tylko o końcu świata, ale także o mrocznej stronie nostalgi i o rzeczach, które ludzie stawiają na swojej drodze, aby stłumić to, czego nie lubią w swojej teraźniejszości. Sprawdź występ Simona Pegga, który pokazuje nieco potężnego realizmu patosu za zabawnym nieudacznikiem, jakim jest Gary.

Tylko trzy cornetto, daj mi je!

Ten film został podzielony na trzy części dla mnie. Najpierw były sceny ustawienia: Gary organizujący trasę połączeń i przedstawiający tło pięciu przyjaciół. Było to dość przewidywalne i prawie nie mogłem przezwyciężyć swojej niechęci do postaci Gary'ego. Tylko dlatego, że byłem nieco rozproszony czymś innym, że kontynuowałem jego oglądanie. Potem około 35-40 minuty, zrobiło się lepiej. Były tam oczywiście sceny akcji, ale nawet humor wydawał się przyspieszać, a było trochę rozwoju postaci i wzrostu. Było to zabawne oglądanie przez długi czas. Potem była trzecia część (znowu, dla mnie w każdym razie), kiedy fabuła została zakończona w tak alarmującym tempie, że skutkowało to antyklamaksem. A towarzyszył temu raczej mało interesujący komentarz jednej z postaci, który opisywał, co się stało z każdym i wyjaśniał zakończenie, które film pokrył tak skąpo.

Wreszcie obejrzałem ostatnią część tzw. trylogii Cornetto o trzech smakach. W rzeczywistości nie jestem wielkim fanem poprzednich dwóch filmów, nie źle mnie zrozumiesz, to dobre filmy - po prostu nigdy, w przeciwieństwie do większości, nie byłem nadmiernie nimi zafascynowany. 'The World’s End' kontynuuje ten trend. Na początku naprawdę spodziewałem się, że dla mnie będzie świetny, ale ostatecznie wyrównuje to; 'Hot Fuzz' (3½*) pozostaje moim ulubionym.