Uległość Subservience

„Subservience“, wyreżyserowany przez S.K. Dale'a, to godne polecenia dzieło w gatunku thriller Science-Fiction.

To trochę mniej, niż się spodziewałem. W telewizyjnym programie (HUMANS) główna androidka żeńska była o wiele lepsza i bardziej A.I niż Meagan. Nie czułem też połączenia między Alice a Nickiem, ponieważ to właśnie Alice była tą, która za bardzo napierała na Nicka. Sprawiło to, że wyglądała jak zdesperowana kochanka bądź "obsesja".

Film ma interesującą koncepcję, osadzoną w niedalekiej przyszłości, gdzie androidy AI stały się tak kompetentne, że są wszechobecne i zastąpiły praktycznie całą siłę roboczą ludzi. Chociaż budowanie świata jest interesujące i skupia się głównie na życiu rodziny, gdzie mąż nieumyślnie spowodował, że jego robot domowy zaczął dążyć do spokoju i szczęścia ponad wszystko inne, przynosi także głębsze elementy do refleksji nad skutkami w sile roboczej i społeczeństwie, gdy roboty zaczynają zastępować ludzi w działaniach zawodowych. Jednakże koncepcja na hollywoodzki hit nie mogła zrekompensować słabego scenariusza, początkowo zbyt wolnego, a w późniejszych częściach filmu nierealistycznego. Poza kilkoma aktorami dobrze grającymi jako boty (w tym Megan Fox), występy ludzkich postaci są ogólnie okropne, zwłaszcza Michele Morrone'a. Zła gra aktorska i wolny fabuła sprawiają, że trudno jest zanurzyć się w filmie i wydaje się, że trwa dłużej niż w rzeczywistości.

No, to jest 1 godzina i 45 minut, której już nie odzyskam. Od samego początku to była oczywista kopia programu telewizyjnego „HUMANS” z Gemmą Chan. Ale tam, gdzie „HUMANS” było w miarę prawdopodobne, to było zupełnie nie.

Interesujący koncept, choć bardzo podobny do filmu Ja, Robot. Koncept został wykonany, ale pozostawiał wiele do życzenia. Między mężem a żoną w filmie brakowało prawdziwej chemii, a początkowe ustawienie nie miało żadnych realnych stawek.