Gracz The Player

Znakomita praca. To jest jeden z tych filmów, które postanowiłem obejrzeć, nie mając jasnego pomysłu na to, co znajdę. Wiem, że jest wielu ludzi, którzy lubią wiedzieć, czytać i nawet oglądać zwiastuny, aby zdecydować, co obejrzeć, i ja także robię to z umiarem, ale jedna z sensacji, które lubię najbardziej w kinowym doświadczeniu, to niespodzianka, ten niełatwy do opisania uczucie przyjemności, które występuje, gdy film nas cieszy i zaskakuje. Oczywiście, mogłoby się zdarzyć, że niespodzianka byłaby zła, a film mógłby być wspaniałym śmieciem. Zdarza się! Ale myślę, że mnie rozumiesz...

To zadanie „Griffina“ (Tim Robbins) polega na zapewnieniu dobrych scenariuszy dla swojego hollywoodzkiego studia i jest dobry w wyławianiu ziarna od plew. Problem jednak w tym, że trochę się starzeje i krążą o nim plotki, że odchodzi. Kiedy „Levy” (Peter Gallagher) przychodzi od byłego konkurenta, wydaje się, że pisanie jest bardziej na ścianie niż na stronie. Ma także kilka problemów z tajemniczym prześladowcą, którego kiedyś profesjonalnie odrzucił, a teraz bombarduje go groźbami na pocztówkach. Wreszcie, jest jego stosunek z „Bonnie” (Cynthia Stevenson), który jest raczej mniej niż bardziej na zasadzie wygody i który go zaskakująco nie interesuje. Pod presją i w oblężeniu jego dręczyciel zaczyna dostawać się pod skórę, więc postanawia dotrzeć do prawdy, jednocześnie sprytnie manewrując swojego nowego rywala w ślepy zaułek, który może zakończyć się tylko jednym sposobem! To, co teraz następuje, jest pełne gwiazd, które pozwalają Robbinsowi ukazać postać, która jest bystra, bezlitosna i uroczo płytką, a jednocześnie nie jest przeciwna podjęciu drastycznych kroków. To przyciąga uwagę nieustępliwego detektywa „Avery” (Whooping Goldberg), który ma martwe ciało, nikogo, na kogo by to zrzucił, i jest ciekawy rozwijającego się związku między dziewczyną zmarłego (Greta Scacchi) a tym otwarcie bezczelnym i zamaszystym dyrektorem filmowym. To ma wszystkie składniki komedii kryminalnej z dużą dawką blichtru, dużo dowcipnego dialogu i satyrycznie i prawdopodobnie oferuje spojrzenie na mentalność Hollywoodu. Robbins jest w swoim żywiole i promieniuje pewnym egoistycznym nieprzyjemnością, która tak naprawdę jest dość sympatyczna, gdy stąpa po skorupkach kapryśnego i bezlitosnego biznesu. Pakuje dużo historii w dwie godziny, wywołuje uśmiech i zażenowanie w równym stopniu i jest prawdopodobnie najlepszym występem w karierze Robbinsa.