Noc żywych trupów Night of the Living Dead

Night of the Living Dead jest bez wątpienia fantastycznie innowacyjnym filmem; tworzy nowoczesną interpretację zombie i na zawsze zmienia gatunek tak, jak go znamy. Jest wiele dobrej strony tego filmu, ale niestety ograniczenia jego czasu powstrzymują go, co prowadzi do dość nudnego doświadczenia podczas oglądania. Fabuła była całkiem dobra. Bardzo podobało mi się, jak fabuła skupiała się na jednej grupie ocalałych i ich myśleniu, gdy próbują sobie poradzić z przerażeniem i paniką związaną z ożywieniem zmarłych. Występy były nierówne, niektóre były całkiem znakomite, zwłaszcza Duane Jones i Karl Hardman. Ale Judith O’Dea była dość słaba. Nie jestem pewien, czy to była jej gra aktorska czy sposób, w jaki została napisana jej postać, ale było po prostu dziwne patrzeć na jej język ciała i gesty w trakcie filmu. Akcja w tym filmie była słaba, ciosy były zbyt wolne i toporne. Ogólnie rzecz biorąc, ten film jest Kapsułą czasu dla horroru, a gatunek wyciągnął tak wiele z tego filmu na przestrzeni lat, ale niestety jego dziedzictwo znacznie przewyższa rozrywkę, jaką film niesie.

Film, który praktycznie założył podgatunek zombie. Jak już mówiłem przy innych okazjach, nie jestem w ogóle fanem filmów o zombie i podobnych istotach. To rodzaj kina grozy o silnym przyciągający graficznie, który mnie naprawdę nie porwał. Jednak przyznaję, że ten film mi się podobał. Jest o wiele bardziej umiarkowany w swoim podejściu do tych typów potworów i skuteczny w budowaniu napięcia i suspensu. Nie jest straszny (wierzę, że wtedy był bardzo straszny, ale to są inne czasy), ale jest rozrywkowy. Opowiadana historia nie daje nam zbyt wiele wyjaśnień: widzimy dwóch braci, którzy odwiedzają grób na odosobnionym cmentarzu i po powrocie do samochodu ścigani są przez to, co wygląda na bardzo zaniepokojonego człowieka. To oczywiście zombie, my to wiemy, ale postacie nie wiedzą i są skrajnie zdezorientowane tym, co się dzieje: rosnąca grupa zombie atakuje ich i zmusza do szukania schronienia w pobliskim domu, gdzie niedługo potem zdają sobie sprawę, że nie są sami i, dzięki radio i telewizji, że problem nie dotyczy tylko tego miejsca, ale jest to krajowe.