Taksówkarz Taxi Driver

Społeczny wyrzutek z mohawkiem oszalał

Taxi Driver miał wiele rzeczy powiedzianych, a ja nie chcę dodawać do tego wszystkiego, ale jest to miara, według której mierzę wszystkie inne filmy, to zdecydowanie mój ulubiony ze wszystkich filmów, jakie kiedykolwiek oglądałem.

Robert De Niro jest wybitny w tej mrocznej i szorstkiej postaci byłego marines "Travis Bickle". Spędza swój czas samotnie, w nocy prowadzi taksówkę, a w dzień ogląda obskurne filmy. Ten nieustanny cykl jest przerywany, gdy zaczyna interesować się "Betsy" (Cybill Shepherd), pracownicą kampanii wyborczej przyszłego amerykańskiego kandydata na prezydenta. Dla niego jest to iskierka nadziei, gdy zgadza się pójść z nim na film - ale gdy zabiera ją do swojego zwykłego schronienia na szwedzkie filmy, które może nie są całkiem jak Ingmar Bergman, kończy z powrotem na starcie. Jednocześnie przejmuje większe zainteresowanie ochronne wobec młodej "iris" (Jodie Foster) - nastoletniej prostytutki, którą wykorzystuje jej alfons, i w tym celu zdobywa kilka broni palnej, z którymi jest perfekcyjnie obeznany, i w końcu zaczyna dostrzegać cel swojego dotychczas dość bezsensownego istnienia. Reżyser Martin Scorsese i doświadczony kompozytor Bernard Hermann stworzyli wspaniale przekonujący i sugestywny scenariusz podkreślający obskurność nocnego Nowego Jorku, w którym De Niro może trwać jak niewielu innych aktorów. Promienieje uczuciem bezsilności, ale także uczciwości; ma integralność niemalże pomimo obojętności swojego miasta, swoich rówieśników - i na końcu, byłem stanowczo po jego stronie. Jeśli masz okazję zobaczyć ten film na dużym ekranie, zrób to - dodaje to wiele do tego wspaniale atmosferycznego i potężnego kawałka kinematografii.