Mów do mnie! Talk to Me

_Talk to Me_ to genialna i dreszczowa ewolucja krótkiej opowieści _The Monkey's Paw_ z niesamowicie satysfakcjonującym zakończeniem i sceną kradnącą show od Sophie Wilde. Kinematografia Aarona McLisky'ego z upiornym nachyleniem w odpowiednim czasie sprawia, że _Talk to Me_, który już jest dobrze napisanym koszmarem i unikalnym zanurzeniem w osobiste piekło, jest wizualnie i jedyny w swoim rodzaju chłodzący.

Kiedy grupa dzieci gromadzi się pod czujnym okiem dość odrażającej "Hayley" (Zoe Terakes), dostają ceramiczną rękę - która rzekomo zawiera prawdziwą - która służy jako portal do wymiaru, w którym żyją zmarli. Odkryli, że żadne szkody nie mogą być wyrządzone, jeśli będą trzymać się limitu czasowego, przekroczą go - no znajdą się na nieznanym i potencjalnie niebezpiecznym terenie. Po swojej najlepszej przyjaciółce "Jade" (Alexandra Jensen), która próbuje, przychodzi na kolej "Mia" (Sophie Wilde) i po najbardziej dziwacznym z osobistych traumatycznych połączeń, szybko uzależnia się od tego doświadczenia i również dostarcza kanał, który powoduje zamieszanie w ich grupie - zwłaszcza dla biednego młodego "Rileya" (Joe Birda), który kończy potrzebując niebezpiecznych pieniędzy - i miejsca do miękkiej zabawy! Wilde wypada całkiem nieźle i choć reszta aktorstwa nie jest zbyt dobra, historia ma oryginalność, która naprawdę tworzy nową drogę dla gatunku, który ostatnio cierpiał na nudne opowiadanie tych samych starych historii. Bird jest tu zdecydowanie gwiazdą - nawet jeśli jest unieruchomiony przez większość czasu, a wspomniana Terakes tworzy postać, którą chętnie bym udusił. Jest za dużo dialogów i jest bardzo obciążony muzyką, co zaczęło denerwować po pewnym czasie, ale czasami jest to dość przerażające i zdecydowanie warte obejrzenia w okolicach Halloween w telewizji.

Talk to Me spełnia ogromne oczekiwania z festiwali i pierwszych reakcji na całym świecie. Bez wątpienia jeden z najbardziej przerażających horrorów w ostatnich latach! Imponujące efekty praktyczne, doskonały makijaż, hipnotyzujące występy - Sophie Wilde zdecydowanie się wyróżnia - oraz nieskazitelne wykonanie naprawdę szokujących, krwawych, nieprzewidywalnych momentów przemocy. Nie ma najbardziej pomysłowego scenariusza w podgatunku „postać opanowana przez ducha” i pozostawia niektóre istotne tematy niewyjaśnione, ale zdecydowanie jest jednym z obowiązkowych do zobaczenia horrorów tegorocznego roku. Danny i Michael Philippou: zapamiętajcie ich imiona!

Bystra i czasami przerażająca analiza żalu i uzależnienia oraz do jakich długości ludzie sięgają, aby poradzić sobie ze swoją stratą. Dobre aktorstwo, dobry scenariusz, dobra reżyseria i kilka skutecznych strachów sprawiają, że ten film jest konieczny do obejrzenia dla fanów horrorów!