Sandman The Sandman

Gaiman jest dobry. Nie mogę wypowiedzieć się na temat adaptacji, ponieważ nie chciało mi się sprawdzać komiksów. Ale według obecnych standardów, historia jest bardzo dobra. Ma pewne dziury, ale ogólnie opowiadanie jest płynne. Widzę korzenie *American Gods* w *The Sandman*.

Fabuła jest bardzo interesująca. Ścieżki dźwiękowe są świetne, a efekty specjalne są piękne, jednak agenda kultury woke niszczy całe doświadczenie swoją wymuszoną różnorodnością i propagandą LGBT. Inną rzeczą, której nie polubiłem, było przedstawienie śmierci. Śmierć jest zazwyczaj przedstawiana jako postać w kapturze z kosą kojarząca się ze strachem, ale w tym serialu telewizyjnym śmierć jest grana przez czarną aktorkę i uśmiecha się, śmieje, żartuje i je jabłko. No daj spokój! Czy oni w ogóle zdają sobie sprawę, jak głupio to wszystko wygląda?

Kolejny serial zniszczony przez nowoczesnych scenarzystów. Nie zrozum mnie źle, fabuła jest ok, aktorstwo jest dobre i wiele innych dobrych rzeczy zniszczonych przez polityczną poprawność. Dlatego dałem mu ocenę 5/10, inaczej byłoby to 8/10.

Bardzo dobre efekty specjalne (do oglądania w streamingu/TV) oraz dobry wątek z dobrą obsadą. Niestety, jest mocno przypięty do grzechotnika o wyraźnie liberalnych poglądach. Dotarłem do odcinka, w którym Sandman odzyskał swoją rubinę, ale potem musiałem odpuścić serial. Przepisanie Johna Constantina na zamkniętą homoseksualną kobietę w wieku dwudziestu lat było fatalne. Scena w restauracji była równie okropna w scenariuszu, jeśli nie gorzej w temacie. Nawet nie byłem szczęśliwy, kiedy Sandman wreszcie odzyskał swoją rubinę; po prostu byłem zadowolony, że już nie musiałem dłużej oglądać serialu. Naprawdę szkoda, jak absurdalnie daleko scenariusz w Hollywoodzie odstąpił od polityki intersekcjonalnej i agendy obudzonej.

Zignoruj homofobiczne, rasistowskie i fobie recenzje, ale być może też unikaj tego show. Neil Gaiman może być dobrym pisarzem, ale jak z Amerykańskimi Bogami, w momencie, gdy zaangażuje się w adaptacje na żywo, jakość zniknie. Chwała mu jednak za obronę wyborów obsadowych. Kilka odcinków z serii 1 wyróżnia się, szczególnie odcinki 1, 4 i 6. Reszta jest w porządku, ale po prostu nie warta tego. Klimaks w połowie sezonu pozostawia wiele do życzenia i z pozoru jest tak mało istotny, że nie ma trwałego wpływu na świat i nikt nie ma ochoty go wspominać ponownie. Pod koniec straciłem tyle zainteresowania, że nawet nie próbowałem wrócić po bonusowy odcinek, i rzekomo jest tam kot. Uwielbiam koty. Obsada jest głównie dobra, ale jest zbyt wiele dziur w fabule i bezsensownych rzeczy. Może sezon 2 będzie lepszy, kto wie.