Yellowstone Yellowstone

Prawdziwie złe pisanie. Wszystkie sceny wydają się niepotrzebnie kończyć się eskalacją, wrogością lub otwartym przemocą do tego stopnia, że jest to wyczerpujące. Istnieją programy o gangach, handlarzach narkotyków i zabójcach z mniejszą liczbą morderstw na sezon. Ten ranczo ma nieprawdopodobnie wysoką liczbę ofiar, dziesiątki, jeśli nie setki osób zostało tu zamordowanych i nikt się nad tym nie zastanawia? Nikt z tych zaniedbane ciał nie jest badany? Ten jeden farmer jest wystarczająco silny, aby odstraszyć stanową i federalną policję przez dziesięciolecia?

Pierwszy odcinek zaczyna się szokującą sceną, po której następuje dobra gra aktorska i piękne widoki Montany. Wkrótce pojawia się wiele postaci, a ich złożone dynamiki zaczynają nabierać kształtu. Jak dotąd wszystko w porządku. Od odcinka 5-6 serial zaczyna tracić swoją siłę. Brak spójności w zachowaniu, nielogiczne przemoc, zbędne krzyki/pso wulgaryzmy, po których następują leniwe sceny kowbojskie, co staje się monotonne. Pisanie jest bardzo słabe, np. ktoś zabija kogoś, a następnego ranka bawi się w kowboja, jakby nic się nie stało. Brak strachu, brak skruchy, nic. Cały serial staje się dość powtarzalny i tandetny. Jestem zaskoczony, że dostał ponad 8 punktów.

Yellowstone na swojej dzikiej powierzchni prezentuje się jak kolejny tworzący mity western - malowany szerokimi pociągnięciami koni, zachodami słońca i mężczyznami ścigającymi się za resztkami Manifest Destiny. Ale pod rozległą kinematografią kryje się brutalna, dziwnie przyciągająca baśń o dziedzictwie, ziemi i samej inercji dziedziczonej władzy. Kevin Costner zaskakująco prezentuje jeden ze swoich najbardziej interesujących występów nie poprzez promieniowanie moralnej jasności, jak kiedyś czynił, ale poprzez przedstawienie Johna Duttona jako człowieka, którego chwyt na władzę jest raczej sprawą ślepego, upartego szczęścia. Dutton nie jest Machiavellicznym mistrzem, ale raczej oślizłym reliktantem plątającym się przez kryzysy, utrzymywanym na powierzchni czystego historycznego impetu i niekompetencją lub głupotą tych wokół niego. Costner nie gra go jako tytana ani stereotypowego bohatera, ale jako człowieka wystarczająco sprytnego, aby przetrwać - ledwo - na krawędzi własnego zanikającego mitu.