Wojownik Warrior

Punkt marketingowy tej serii jest taki, że jest „oparty na piśmie Bruce'a Lee.” Na pewno rzeczywiście jest; fabuły i ideologie pochodzą z lat 70., co jest tak niezgodne z publicznością XXI wieku. Jeśli ktoś lubi jego rodzaj kiczowatych i nonsensownych scen z jego filmów z lat 70., to ta seria jest w tym samym duchu. Jeśli ktoś spodziewa się elementów sztuk walki, to także będzie rozczarowany. Tutaj nie ma nic specjalnego ani zapadającego w pamięć z delikatnym hołdem dla jego klasycznych kroków i ruchów - znowu więcej rzeczy z lat 70. Zamiast tego obejrzyjcie „Into the Badlands”... ich producenci nauczyli się po pierwszym sezonie, o wiele bardziej artystyczne, dynamiczne i wielkie w drugim sezonie.

To było naprawdę dobre. To był projekt, który późniejszy Bruce Lee chciał zrobić już długo przed swoim odejściem. Jednak nie jestem zadowolony z tego, że skończył się po 2 sezonach, zwłaszcza po tym, jak to się skończyło! Dlatego dałem mu 3 i pół gwiazdki. Przepraszam. Mimo to Warrior był brutalnym i satysfakcjonującym serialem o sztukach walki, który mógłby konkurować z Grą o tron. Albo przynajmniej z kilkoma serialami o takim potencjale.

Chciałbym móc powiedzieć, że cieszę się, że Warrior wrócił na ekran po trzecim sezonie, ale, cóż, nie jestem. Oto dlaczego. Rozumiałem, że ta seria zakończyła się po drugim sezonie. Drugi sezon ładnie zakończył opowieść o starciu rywalizujących Tongów we wczesnych dniach San Francisco. Trzeci sezon efektywnie zaczyna się bez jakiegokolwiek znaczącego celu i kierunku i to naprawdę widać. Walka między Tongami jest wskrzeszona, pozostawiając znużenie uczuciem deja vu. Pojawia się nowa postać lub dwie, wraz z kilkoma pobocznymi wątkami w próbie ożywienia spraw. To jednak naprawdę nie dodaje niczego przekonującego do dobrze opowiedianej opowieści.