Dobry omen Good Omens

RECENZJA PIERWSZEGO SEZONU:

Uwielbiałem tę książkę, tak bardzo, że na studiach byłem tym kujonem, który wiedział, którzy kompozytorzy klasyczni są przypisywani do których piosenek rockowych. Myślałem, że to była jedna z najzabawniejszych książek, jakie kiedykolwiek czytałem. Minęło trochę czasu od kiedy ją ostatni raz podniosłem, ale nie pamiętam, żeby książka sprawiała wrażenie pretensjonalnej. Ale serial wydaje się pretensjonalny, humor nie jest naprawdę zabawny, to nie jest histeryczna satyra, która działa na wielu poziomach... jest to trochę zadufane. Książka wydawała się być dla każdego, ale serial wydaje się trochę elitarny. I szczerze mówiąc, szkoda, bardzo się na niego cieszyłem.

Znaki nie są dobre dla drugiego sezonu tej serii. Podczas gdy pierwszy sezon był zabawny, satyryczny, błyskotliwie przewidujący i dowcipny, drugi sezon spada. Przewidywalnie "wiadomość" jest wciskana wam w twarz już w pierwszym odcinku i nie znika. Alternatywne style życia/seksualność, feminizm, różnorodność, blah blah blah. Kiedy dochodzi do samej historii, jest to nieśmiała i stłumiona sprawa, która jest czasami histeryczna w złym sensie i moim zdaniem całkowicie niezabawna. Nawet talenty Davida Tennanta i innych nie są w stanie podnieść tego z dołu przeciętności i pouczającej drobnostkowości, w którą się wplątał. Zdołałem obejrzeć dwa odcinki, zanim się poddałem. Podsumowując: nie mogę zrozumieć, jak materiał z tak dużym potencjałem może być tak nieinspirujący i nudny, ale tak to właśnie jest. W skrócie, stwierdziłem, że oscyluje między pouczaniem, histerycznością, nużeniem, nieśmiałością i przede wszystkim, całkowicie niezabawnym.