Współczesna dziewczyna Fleabag

Człowiek powinien zadać sobie pytanie: Dlaczego zachodnie kobiety są bombardowane propagandą, która normalizuje zamienianie siebie w wulgarnych, nieosiągalnych i toksycznych postaci?

Musiałem napisać recenzję po zobaczeniu ironii recenzji od Timefox881. Czy zdajesz sobie sprawę, że jedynym, kto sugeruje, jak kobiety powinny się zachowywać, jesteś ty? I to jak... cukierkowo słodka i posłuszna żona z lat 50.? Nic w Fleabag nie sugeruje, że widzowie powinni działać na podstawie płci. Szkoda, że przeoczyłeś rzeczywiste tematy, niuanse i środki filmowe obecne w serialu. Fleabag korzysta z czwartej ściany, aby traktować widza jak swojego przyjaciela, swojego zaufanego, i obserwujemy wszystkie wydarzenia serialu przez ten pryzmat. Śmiejemy się z nią, oceniamy ją, gryźmiemy z nią, kibicujemy jej. Jest człowiekiem, nie jest ani całkowicie zła, ani całkowicie dobra. Ma także rozwój! Fleabag pokazuje, że bez względu na to, jak straszny możesz być, lub jak możesz się czuć, zawsze możesz spróbować się zrehabilitować. Możesz ubiegać się o pożyczkę, aby utrzymać kawiarnię, którą otworzyłeś z przyjacielem, nad wodą. Możesz zdecydować się nie kontynuować działań, które zawsze negatywnie wpływały na twoje życie w przeszłości. Możesz zrezygnować ze sposobów radzenia sobie, które już cię przerastały. Możesz stracić miłość, ale nie stracić nadziei. Oczywiście, nic z tego nie bez utraty poczucia humoru. Przez dwie serie Phoebe Waller-Bridge zdołała przekazać więcej lekcji niż większość seriali, które ciągną się w nieskończoność. Obowiązkowe dla każdego człowieka, który mógłby chcieć dowiedzieć się trochę więcej o sobie i innych, zamiast robić dziwaczne założenia o konkretnej płci.

Słyszałem tyle o Fleabag, że musiałem zobaczyć, o co chodzi. Przy pierwszej próbie udało mi się przejść przez pierwszy odcinek, ale potem zrezygnowałem, bo po prostu to nie zaskoczyło. Po roku znowu spróbowałem i wytrzymałem trzy odcinki, ale wciąż to nie zaskoczyło. Czy to komedia czy satyra? Te gatunki często wywołują śmiech, chichoty czy nawet wielkie śmiechy. Ja jednak nic z tego nie doświadczyłem i doświadczenie uważałem za zupełnie nużące. Mogłem ledwie dojrzeć leszy i to, o co Fleabag się starała przekazać, ale ostatecznie chciałem, aby postać umarła.