Uli Burtin

Ulrich Paul Ferdinand Burtin, znany jako Uli Burtin, urodził się w 1940 roku w Austrii i spędził swoje dzieciństwo w swojej ojczyźnie oraz powojennej Niemczech. W wieku 16 lat rozpoczął naukę fotografii w studiu fotografii reklamowej we Frankfurcie. W latach 1959-1962 ukończył szkołę filmową w Zachodnim Berlinie, jednocześnie pracując jako asystent kamery w berlińskim przemyśle filmowym UFA. Studiował również fizykę i chemię na Politechnice Berlińskiej, jednak nie ukończył kursu. W latach 1962-1965 pracował jako operator kamery w studiach Suedwestfunk w Baden-Baden w Niemczech. W 1969 roku podpisał swój pierwszy kontrakt jako fotograf przy filmie fabularnym "Die Fragestunde" w reżyserii Toma Toelle. Następnie pracował przy filmach "Schrott" w reżyserii Eberharda Itzenplitza oraz "Bambule" Ulrike Meinhof i Eberharda Itzenplitz, wszystkie w czerni i bieli. W tym okresie fotografował także kilka politycznych dokumentów w krajach takich jak Chiny, Kuba, Egipt, Izrael i głównie w Afryce, gdzie w 1968 roku nakręcił cztery dokumentalne filmy podczas ekspedycji, mając okazję przemierzyć kontynent w Kombi. W 1971 roku Burtin został zatrudniony przez niemieckie rząd jako doradca techniczny Fundacji Konrada Adenauera do planowania i uruchamiania części technicznej TV Educativa w Rio de Janeiro, obecnie TV Brasil. Przed powrotem do Niemiec w 1974 roku prowadził kursy i przygotowywał materiały o oświetleniu w TV Globo w Rio. W latach 1974-1979 fotografował filmy fabularne i seriale w Austrii, Niemczech, Anglii, Francji i Hiszpanii, a także dokumentalne w Mozambiku, Etiopii, Libanie i Izraelu, produkowane dla niemieckiej telewizji i ABC w Stanach Zjednoczonych. Jego ostateczny przeprowadzkę do Brazylii nastąpiło pod koniec 1979 roku, kiedy fotografował i czasem współprodukował dokumentalne filmy w całej Ameryce Łacińskiej dla kilku międzynarodowych kanałów. Od 1981 roku zaczął fotografować filmy reklamowe i teledyski muzyczne, w Brazylii i za granicą, zostając partnerem w firmie produkcyjnej VPI w São Paulo. W 1995 roku podpisał fotografię do filmu fabularnego "Deus Junior" w reżyserii Mauro Lima, z którym nawiązał współpracę. Burtin i Lima pracowali również nad filmami "Tainá 2" (2004) i "Meu Nome Não É Johnny" (2007). Inne ważne punkty w jego karierze to filmy "Hans Staden" Luisa Alberta Perreiry (Brazylia/Portugalia, 1999), "Die Wasserfaelle von Slunj" (Austria/UK, 2002) Petera Patzaka, "Lisbela e o Prisioneiro" Guela Arraes (2003), "The Journey to the End of the Night" Erica Easona (USA. 2006), "Elvis e Madonna" Marcela Laffitte (2007), "Salve Geral" Sergio Resende (2010), "Vai que Dá Certo 1 e 2" Mauricia Fariasa (2011/15), "O Caseiro" Julio Santi, (2015) i "The Hand of The Creator" Odilona Rocha (UK, 2016). Burtin jest również autorem kilku artykułów technicznych i dziennikarskich, a także stworzył cyfrową książkę "O Scenic Cinematography". W uznaniu jego pracy dla rozwoju brazylijskiego przemysłu audiowizualnego otrzymał tytuł Partnera Emeritusa ABC.