Carmelo Bene

Kariera filmowa Carmela Bene (1937 - 2002) trwała od 1968 do 1973 roku, sześć lat z długiego okresu spędzonego w teatrze, co uczyniło Bene jedną z najbardziej świętowanych postaci włoskiej awangardy w drugiej połowie XX wieku. Bene zyskał rozgłos dzięki kontrowersyjnej inscenizacji Caliguli Camusa w Rzymie w 1959 roku. Kolejne produkcje zachowały ten kontrowersyjny charakter, a Bene (podobnie jak Pasolini) szybko zdobył kartotekę policyjną. Bene jednak zaczął ubolewać nad kontrowersją, jaką jego prace wywoływały, ponieważ przyciągały one publiczność szukającą szoków i podniecenia, podczas gdy sam Bene bardziej troszczył się o odtworzenie słownika teatru: scenografii, gestów, tekstów. Obrót Bene do kina poszerzył tę próbę odtworzenia. Jego filmy opierają się na opisie, ponieważ, chociaż często czerpią z źródeł narracyjnych, Bene używa tych źródeł przeciwko nim samym i jako trampoliny do krytyki zatrzaskujących pułapek reprezentacji i interpretacji. Filmy są szalenie inwencyjne i wizualnie porywające na kilku poziomach: style gry jego aktorów, w tym ekscentryczne ruchy, gesty i grymasy; scenografia, kostiumy i charakteryzacja; montaż; oraz użycie kamery, ze stabilnymi ujęciami regularnie przerywanymi pracą ręką, ekstremalnymi zbliżeniami i okazjonalnym barokowym użyciem zbliżeń, dźwigów, suwnic, rozbudowanych panoram i przesadnych kątów kamery. Przypominają coś w rodzaju prac Jacka Smitha przeciętego z eksperymentalnym Pasolinim z filmów Teorema i Stajnia.