Ana Torroja

Ana Torroja Fungairino urodziła się w 1959 roku w Hiszpanii. Najstarsza z sześciorga dzieci, od małego lubiła śpiewać przed lustrem z gitarą i wokół pianina, na którym grał jej ojciec, ale nigdy nie brała tego poważnie. Gdy miała około 15 lat, poznała José Marię Cano na imprezie, i od tego czasu na spotkaniach śpiewała w chórkach z José, a razem interpretowali utwory, które José komponował. To ukochane duo dołączyło do Nacho Cano, a Ana stała się główną wokalistką tria Mecano w 1981 roku. To trio charakteryzuje się doskonałymi kompozycjami i olśniewającym głosem Ani Torroja, która niemal zawsze grała męskie role w swoich piosenkach z zespołem. Zespół przedstawił w swojej dyskografii dziewięć niesamowitych materiałów: „Mecano” 1982; „Gdzie jest kraina wróżek?” w 1983 roku; „Teraz wychodzi słońce” w 1984 roku; „Mecano En Concierto” w 1985 roku; „Między niebem a ziemią” w 1986 roku; „Niedzielny odpoczynek” w 1988 roku; „Aidali” w 1991 roku; „Ana | José | Nacho” w 1998 roku i „Dyskografia Mecano” w 2005 roku. W radiu pierwszym sukcesem, który był słyszalny, był utwór „Dziś nie mogę wstać” i tak odnosiły sukces za sukcesem, wśród których wyróżniają się: „Dziecko Księżyca”, „Tak ciężko mi zapomnieć”, „Ach, ciężki qu”, „Siła przeznaczenia” i „Siedem września”, między innymi. W 1990 roku Ana współpracowała przy dwóch utworach zespołu „Dr. Livingstone”, wykonując wokale wspierające. Po dwóch latach wzięła udział w trasie Aidalai 91-92, która spowodowała poważne problemy z głosem Ani, i w ten sposób Mecano postanowiło się rozstać z obietnicą powrotu na scenę w 1994 roku. W 1997 roku Ana współpracowała śpiewając na utworze „Półksiężyc”, na płycie „Comparsa” Deep Forest. Gdy nie pojawiły się nowości od Mecano, Ana postanowiła rozpocząć swoją karierę solową. W 1997 roku przedstawiła także swój pierwszy materiał zatytułowany „Punkty kardynalne”, który zawierał hity artystki, takie jak: „A contratiempo”, „Od” i „Jak sen o syrenach”. Udało się jej wykorzystać swój rejestr, aby spróbować czegoś w klimacie dance-funky i złagodzić napięcia przyjemnym kreskówkowym formatem łamańców językowych, na rynku pojawiła się kolejna płyta z 4 wersjami remiksów utworu „jak sen o syrenach”. W najmniej oczekiwanym momencie zauważyła zawieszenie tego ostatniego dzieła, z powodu przelotnego powrotu Mecano w 1998 roku, i w ten sposób płyta trafiła na rynek „Ana | José | Nacho”. W 1999 roku ukazała się płyta „Pasajes De Un Sueno”, przekazująca latynoski i kosmopolityczny charakter Ani, z kubańskimi, madryckimi, baskijskimi i angielskimi kompozytorami. Prawie w tym samym czasie wydali swój drugi album Solo, „Teraz już nie”. W 2002 roku Ana wyruszyła w trasę z Miguelem Bosem zatytułowaną „Obrócona”, po całej Hiszpanii, Stanach Zjednoczonych i części Ameryki Łacińskiej, która trwała rok i pół. W tym samym roku wydała swoją pierwszą płytę całkowicie poświęconą publiczności mówiącej po francusku, „Ana Torroja”, która została uzupełniona „Mois Prieres”. W 2003 roku na rynku muzycznym pojawiła się „Fragile”, album w wykonaniu Erica Mouqueta, który przedstawił swoją najbardziej autentyczną propozycję popową. Ponadto, aby uzupełnić swoje współprace i prace, Ana oczarowała swoim głosem w duetach wykonanych z Armando Manzanero i wokalistą/songwriterem Aleks Syntekiem na ich albumie z 2004 roku.