Paolo Conte

Paolo Conte (ur. 6 stycznia 1937 r.) to włoski piosenkarz, pianista, kompozytor i prawnik znany ze swojego charakterystycznego, szorstkiego, rezonującego głosu. Jego kompozycje łączą włoskie i śródziemnomorskie brzmienia z jazzem, boogie i elementami francuskiej piosenki oraz rytmami latynoamerykańskimi. Conte urodził się w Asti, w Piemoncie. Jego rodzice byli zapalonymi fanami jazzu, a Conte i jego młodszy brat Giorgio spędzili swoje formacyjne lata słuchając wielu wczesnych nagrań jazzu i bluesa. Po uzyskaniu stopnia prawniczego na Uniwersytecie w Parmie Conte zaczął pracować jako asystent adwokata u swojego ojca, jednocześnie kontynuując naukę muzyki. Nauczył się grać na puzonie, wibrafonie i pianinie, założył z bratem zespół jazzowy. Umiejętność składania muzyki i oryginalne aranżacje Contego zwróciły uwagę producenta muzycznego Lilliego Greco, który połączył Contego z tekściarzem Vito Pallavicinim. Razem napisali piosenki dla Adriano Celentano („Azzurro”, 1968), Cateriny Caselli („Insieme a te non ci sto più”, 1968), Fausta Leali („Deborah”, 1968) i Enzo Jannacciego („Messico e nuvole”, 1970). W 1974 r. Conte nagrał swoją pierwszą płytę, Paolo Conte. W kolejnym roku wydał kolejny album o nazwie Paolo Conte. Po serii dobrze przyjętych koncertów w klubie Tenco w Sanremo w 1976 roku i komercyjnym sukcesie jego trzeciego albumu „Un gelato al limon” Conte skoncentrował się prawie wyłącznie na swojej karierze solowej.