Louise Currie

Aktorką B filmow i seriali z lat 40. była Louise Currie. Urodzona w Oklahoma City, gdzie uczęszczała do Sarah Lawrence College w Nowym Jorku. Po przeprowadzce do Hollywoodu zapisała się do szkoły dramatycznej Maxa Reinhardta. Przyciągając uwagę skautów filmowych podczas jednego z szkolnych przedstawień, Currie zaskoczyła ich, nie wyrażając wtedy żadnej chęci wejścia do filmów. Chciała poczekać, aż ukończy studia i będzie lepiej przygotowana jako aktorka, zanim podejmie decyzję o swoim kolejnym kroku zawodowym. Gdy była gotowa, podpisała umowę z agentką Sue Carol. Po zagraniu w jednym z filmów Columbia Harry Cohn chciał ją podpisać umowę, ale Currie nie chciała – uważała, że „byłoby może ciekawsze pracować na wolnym rynku.” Powiedziała w 1999 roku, że „było to dla mnie bardziej zabawne, ponieważ mogłam wybierać i decydować, co chcę zrobić, zamiast wszelkich małych aktorów kontraktowych, którzy musieli robić dokładnie to, co im zostało powiedziane i grać w filmach, których nie chcieli lub nie lubili. Więc miałam swoją niezależność i zdecydowałam się robić to w ten sposób.” Niezbyt ambitna Currie pracowała systematycznie w kolejnych latach, z małymi, niezakreślonymi rolami w filmach A i głównymi rolami w filmach Poverty Row. Znajdowała się w wielu westernach – jej ulubioną rolą z batem była w GUN TOWN – oraz jako bohaterka w THE APE MAN z Belą Lugosim. Bela znów zagrała ją w filmie VOODOO MAN. Jej najbardziej trwałym i dobrze wspominanym osiągnięciem jest ADVENTURES OF CAPTAIN MARVEL, uważany przez wielu za największy cliffhanger wszech czasów; dwa lata później grała przez 12 odcinków obok innego serialowego cudu: THE MASKED MARVEL. Currie cieszyła się szybkimi harmonogramami zdjęć swoich B filmów i seriali: „Na szczęście miałam wystarczające szkolenie, żeby zagrać moje sceny i nie spieprzyć ich, nie pomieszać kwestii. I myślałam, że było to bardziej pobudzające i interesujące niż filmy takie jak Obywatel KANE [w którym grała reporterkę], gdzie po prostu siedzieliście na planie godzinami i nie robiliście nic – co dla mnie było tylko męczarnią i nudą. Więc jakoś lubiłam tę aktywność, fakt, że mogłeś coś szybko zrobić dobrze, a potem mieć to skończone... Ale jestem pewna, że większość osób, które zaczęły od dużych produkcji A, nigdy nie zrozumiałaby tego ani nie poradziła sobie z tym!”