Ken Burns

Ken Burns (ur. 1953) to wybitny amerykański dokumentalista, który stopniowo zyskał znaczną reputację i oddane widownię serią tradycyjnych medytacji nad Amerykaną. Dzieła Burnsa są skarbnicami materiałów archiwalnych; zręcznie wykorzystuje muzykę i materiały z epoki, zdjęcia, periodyki i korespondencję zwykłych ludzi, często wzruszająco czytaną przez doświadczonych zawodowych aktorów w celu uniknięcia „wielkiego mężczyzny” podejścia do historii. Podobnie jak większość filmowców dokumentalnych, Burns pełni wiele ról w swoich projektach, często działając jako scenarzysta, operator, montażysta i dyrektor muzyczny oprócz produkcji i reżyserii. Osiągnął swoją apoteozę dzięki filmowi The Civil War (1990), fenomenalnie popularnemu, 11-godzinnemu dokumentowi, który zdobył dwa Emmy i pobił wszystkie dotychczasowe rekordy oglądalności w telewizji publicznej. Towarzysząca książka do serii - w cenie 50 dolarów - sprzedała się w ponad 700 000 egzemplarzy. Wersja audio, czytana przez Burnsa, była również dużym bestsellerem. W końcowym rozrachunku „The Civil War” stał się pierwszym dokumentem, który przyniósł ponad 100 milionów dolarów. Nic więc dziwnego, że stał się stałym źródłem finansowania dla stacji telewizyjnych publicznej telewizji w całym kraju. Burns zadebiutował z nominowanym do Oscara Brooklyn Bridge (1981), nostalgiczna kronika budowy słynnej konstrukcji. Film zyskał większą oglądalność po ponownym wyświetleniu na PBS w następnym roku. Chociaż Burns nakręcił inne filmy dokumentalne do dystrybucji kinowej, w tym uznany i wieloznaczny portret gubernatora Luizjany z czasów Wielkiego Kryzysu Huey Long (1985), PBS okazało się jego prawdziwym domem. Skoncentrował się na amerykańskich tematach takich jak Statua Wolności (1985), Kongres (1988) (PBS), malarz Thomas Hart Benton (1988) (PBS) oraz początki radia z Empire of the Air: The Men Who Made Radio (1991) (PBS). Burns wrócił do długometrażowego dokumentu z jego dotychczas najbardziej ambitnym projektem, 18-godzinną historią Baseballu (1994), która została wyemitowana na PBS jesienią 1994 roku. Podchodził do narodowej rozrywki jako szablonu do zrozumienia zmian w nowoczesnym amerykańskim społeczeństwie. Ironicznie, to był jedyny baseball na antenie w tamtym czasie, gdy gracze i właściciele byli uwikłani w gorzką strajk.