Marcel Ophüls

Marcel Ophuls (niem. [ˈɔfʏls]; ur. 1 listopada 1927) był niemiecko-francuskim dokumentalistą i byłym aktorem, najbardziej znany ze swoich filmów The Sorrow and the Pity oraz Hôtel Terminus: Życie i czasy Klause Barbiego. Ophuls urodził się we Frankfurcie, Niemcy, jako syn Hildegardy Wall i reżysera Maxa Ophülsa. Jego rodzina opuściła Niemcy w 1933 roku po dojściu do władzy partii nazistowskiej i osiedliła się w Paryżu, Francji. Po inwazji Niemiec na Francję w maju 1940 roku musieli uciekać do strefy Vichy, gdzie przez ponad rok ukrywali się, zanim przekroczyli Pireneje i dotarli do Hiszpanii, aby podróżować do Stanów Zjednoczonych, gdzie przybyli w grudniu 1941 roku. Marcel uczęszczał do Hollywood High School, a następnie Occidental College w Los Angeles. Po powrocie rodziny do Paryża w 1950 roku Marcel został asystentem Juliena Duvivier i Anatola Litvaka, pracując nad Moulin Rouge Johna Hustona (1952) i filmem ojca Lola Montès (1955). Ze spadkiem dochodów z kin Ophuls zwrócił się ku telewizyjnym relacjom i dokumentowi o kryzysie monachijskim z 1938 roku: Monachium (1967). Następnie zajął się badaniem Francji podczas okupacji przez nazistów, The Sorrow and the Pity. Chociaż lubił tworzyć rozrywkowe filmy, Ophuls stał się zidentyfikowany jako dokumentalista, używający charakterystycznego poważnego stylu wywiadu do rozwiązania rozbieżnych doświadczeń w przekonujący argument.