Shamus Culhane

Shamus Culhane pracował dla kilku amerykańskich studiów animacji, w tym Fleischer Studios, studia Ub Iwerks, Walt Disney Productions i studia Walter Lantz. Rozpoczął swoją karierę animacyjną w 1925 roku, pracując dla studiów J.R. Braya, i jest znany z promowania talentów animacyjnych swojej tuszującej/asystentki w Fleischer Studios na początku lat 30., Lillian Friedman Astor, uczyniając ją pierwszą żeńską animatorką w studiu. Podczas pracy w studiu Disney odkrył metodę animacji, która polegała na gotowaniu przez kilka dni, a następnie narysowaniu całej postaci szkicami od razu, bez ingerencji lewej strony mózgu. Był głównym animatorem w Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach, animując prawdopodobnie najbardziej znany fragment filmu, animację krasnoludków idących do domu śpiewając "Heigh-Ho". Scena zajęła Culhanemu i jego asystentom sześć miesięcy. W tym czasie opracował swoją technikę "szybkiego" używania tylko prawej strony mózgu i animowania szybkimi naskrobanymi szkicami. Później w karierze krótko pracował w jednostce Chucka Jonesa w Warner Bros, zanim został reżyserem w Lantz, gdzie wyreżyserował klasyczny film z 1944 roku z Woodym Woodpeckerem, Barber of Seville, słynny z jednego z pierwszych użyciach szybkiego montażu, pochodzącego od Sergeja Eisensteina. W Lantz wprowadził wpływy rosyjskiej awangardy eksperymentalnej do kreskówek. W latach 40. założył Shamus Culhane Productions, jedno z pierwszych przedsiębiorstw tworzących animowane reklamy telewizyjne. Odpowiadała również za animację co najmniej jednego z filmów z serii Bell Telephone Science Series. Shamus Culhane Productions zakończyła działalność w latach 60., wtedy Culhane został szefem następcy Fleischer Studios, Paramount Cartoon Studios. Opustił studio w 1967 roku i przeszedł na emeryturę. Culhane napisał dwie bardzo cenione książki o animacji: podręcznik Animacja od scenariusza do ekranu i swoją autobiografię Mówiące zwierzęta i inni ludzie. Ponieważ Culhane pracował dla kilku dużych hollywoodzkich studiów animacji, jego autobiografia daje zrównoważony ogólny przegląd historii Złotego Wieku Amerykańskiej Animacji. Przy swojej śmierci 2 lutego 1996 roku Culhane pozostawał przy życiu swoją drugą żoną, byłą Juaną Hegarty, i dwoma synami z pierwszego małżeństwa z Maxine Marx (córką Chico Marxa), które zakończyło się rozwodem: Brian Culhane z Seattle i Kevin Marx Culhane z Portlandu, w stanie Oregon. - Z Wikipedii