Germán Cobos

Germán Sánchez Hernández-Cobos (7 lipca 1927 r. - 12 stycznia 2015 r.) był płodnym hiszpańskim aktorem, który wystąpił w różnych filmach europejskich. Syn aktora scenicznego Fernanda Cobosa, spędził część swojego dzieciństwa w San Sebastian. Zaczął studiować architekturę i w 1949 roku dołączył do Teatro Español Universitario (TEU), gdy już rozwijała się u niego powołanie do aktorstwa. Po przeprowadzce do Madrytu, gdzie zapisał się do Szkoły Sztuki Dramatycznej i Oficjalnej Szkoły Kinematografii, zagrał swoją pierwszą rolę filmową w 1951 roku w filmie Juana de Orduña La leona de Castilla. Krótko potem został zatrudniony jako młody pierwszy aktor w komediowym zespole Lilí Murati, węgierskiej aktorki osiedlonej w Hiszpanii. Miał sukcesy w teatrze, zarówno w komediach takich jak Tovarich i Una noche en su casa, señora, jak i w dramatycznych sztukach, takich jak La muerte de Dantón. Pomimo tego szczęśliwego okresu jako aktor teatralny, jego prawdziwa projekcja w latach 50. i 60. była w kinie, gdzie grał trudne męskie role pierwszoplanowe. Jego obszerna filmografia obejmuje niemal sto filmów. Po występie w filmie Rafaela J. Salvia Flight 971 w 1953 roku, zagrał w filmach takich jak El beso de Judas, La patrulla, La otra vida del Capitán Contreras i Cuerda de presos, reżyserowanych przez Rafaela Gila i Pedro Lazaga. Od 1955 roku spędził kilka lat we Włoszech, gdzie pojawił się w Esclavas de Cartago i Susana pura nata oraz innych komercyjnych filmach. W Hiszpanii zagrał partnera Sary Montiel w filmie Carmen la de Ronda, wyreżyserowanym przez Tulio Demichellego w 1959 roku. W kolejnym roku nagrał melodramat Ama Rosa, reżyserowany przez Leóna Klimowsky'ego, wraz z Imperio Argentiną. Jego występy sceniczne były bardziej rzadkie. W latach 60. zagrał w Los derechos de la mujer, a następnie w komedii Guapo, libre y español oraz od lat 80. w Del rey Ordás y sus infamias, La amante de su señoría i La marquesa Rosalinda. Spośród reszty jego obszernej filmografii najbardziej godne uwagi są Un taxi para Tobruck, ważna koprodukcja, w której wystąpił u boku Hardy'ego Krugera, Lino Ventury i Charlesa Aznavoura, również nakręcona w 1960 roku, a także A las cinco de la tarde, w reżyserii J. A. Bardema; La bella Lola, w reżyserii Alfonso Balcázara, ponownie jako partner Sary Montiel; El valle de las espadas, w reżyserii Javiera Setó, oba z 1962 roku; La revoltosa, w reżyserii José Díaza Moralesa (1963); Las Vegas, 500 millones, w reżyserii Isasi-Isasmendi (1968); Marianela, w reżyserii Angelina Fonsa (1972); Cría cuervos, w reżyserii Carlosa Saura (1975); El puente, w reżyserii Bardema (1976); Solos en la madrugada, w reżyserii José Luisa Garci (1977); La ley del deseo, w reżyserii Pedro Almodóvara (1987); El aire de un crimen, w reżyserii I. Isasmendi (1987); Un paraguas para tres, w reżyserii Felipe Vegi (1992) i Boca a boca, w reżyserii Manuela Gómeza Pereiry (1995). Spędził kilka sezonów na emeryturze, prowadząc działalność w branży hotelarskiej w La Granja de San Ildefonso (Segowia). W telewizji uczestniczył w 1995 roku w serialu Villarriba y Villabajo.