Płytki grób Shallow Grave

Ciekawy film z cechami, ale mógłby być znacznie lepszy. Scenariusz przenosi nas do Edynburga, do mieszkania, gdzie mieszka trzech młodych przyjaciół. Jak to często bywa wśród biednej młodzieży, dzielą oni czynsz, aby mogli tam zostać, i szukają czwartego współlokatora. Jednak po tygodniu wybrany przez nich facet zostaje znaleziony martwy obok ogromnej walizki pełnej pieniędzy. Zostają w dylemacie: Czy powinni wezwać policję i wszystko im powiedzieć? W końcu go nie zabili! Czy lepiej byłoby ukryć ciało gdzieś i zatrzymać pieniądze? Naprawdę ich potrzebują... czy warto? Film bada tematy biedy i chciwości, przyjaźni i tego, w jaki sposób coś może zmienić sposób, w jaki ludzie się relacjonują, kończąc przyjaźnie i prowadząc do brutalnej paranoi. Największym problemem tego filmu jest to, że nie jest piękny ani nie ma sympatycznych postaci. Wręcz przeciwnie! Są małostkowi, cyniczni, niesympatyczni, a ich przyjaźń wydaje się sztuczna, wymuszona okolicznościami. Technicznie film ma pozytywne elementy: plan jest bardzo dobrze przemyślany, produkcja stara się poradzić sobie z ubóstwem swojego budżetu. Kinematografia jest dobra, ale nie urzekająca, a praca kamery ma swoje chwile kreatywnej inspiracji. Szybkie tempo w miarę przykrywa słabości, sprawiając, że film jest bardziej zabawny i strawny. Zakończenie jest wysiłkiem, ale zwrot akcji był przewidywalny.

Trzech współlokatorów bawi się próbując znaleźć czwartego do współdzielenia przestronnego mieszkania w Glasgow. „Juliet” (Kerry Fox) jest lekarzem; „Alex” (Ewan McGregor) jest dziennikarzem tabloidowym, a wreszcie „David” (Christopher Eccleston) jest księgowym. Pomimo swoich różnic ta trójka całkiem skutecznie radzi sobie razem. Doktor jako pierwsza spotyka enigmatycznego „Hugona” (Keith Allen), który przekonuje grupę - głównie dzięki swojej dużej ilości gotówki - że jest ich idealnym uzupełnieniem. Znika do swojego pokoju i po kilku dniach ciszy radiowej muszą wyważyć drzwi, aby zobaczyć go martwego na łóżku z walizką pełną łupu pod nim! Czy powinni zadzwonić po policję, czy też sami załatwić sprawę i zatrzymać wszystko? To jest założenie, gdy wybierają tę drugą drogę i znajdują się w serii coraz bardziej niebezpiecznych sytuacji, które je zmienią i ich relacje na zawsze. Tak, to całkowicie naciągane, ale postacie dobrze się ze sobą komponują, gdy prostota ich ideału zostaje skompromitowana w morzu nieufności, chciwości i noży kuchennych. Dla mnie to właśnie skromny Miller mnie skradł, a zabawny wkład pochodzi od Colina McCrediego jako ich potencjalny współlokator „Cameron” oraz od policjanta Kena Stotta „McCalla”, który ma dość nietypowe podejście do wykonywania pracy policyjnej. Są pewne luki w fabule, ale naprawdę to nie ma znaczenia, ponieważ ta sympatyczna komediowa ocena ludzkiej natury biegnie zabawnie przez dziewięćdziesiąt minut.