Reality Reality

Przed obejrzeniem tego filmu nie wiedziałem nic o tej sprawie, więc kiedy zobaczyłem „Reality Winner” i FBI - spodziewałem się pewnego rodzaju scenariusza w stylu „Slumdog Millionaire”. Nie, nic takiego. To jest prawdziwe imię kobiety (Sydney Sweeney), która pracowała dla amerykańskiego rządu tłumacząc irańskie dokumenty. Pewnego dnia wraca do domu i zastaje „Garricka” (Josh Hamilton) i „Taylora” (Marchánt Davis) zaparkowanych na jej trawniku z nakazem przeszukania jej, jej domu, jej samochodu... Jest zdezorientowana i trochę zaskoczona, zwłaszcza że jej goście wydają się bardziej zainteresowani dobrem jej kota i psa! W końcu wszyscy wchodzą do domu i rozpoczyna się przesłuchanie. Przez chwilę jest dość intensywny proces i używa, jak to robi, oryginalnego zapisu rozmowy tak, jak się to wydarzyło, co dostarcza autentycznej prezentacji tego, jak skuteczne mogą być te agencje. To historia, więc nie ma zagrożenia - i myślę, że Sweeney prezentuje dość silny występ, gdy fabuła zaczyna się zagęszczać, ale wszystko trwa zbyt długo, zanim ruszy, a produkcja jest trochę zbyt staccato. Wątek trochę ujawnia zastraszające moce Wujka Sama, gdy czuje się urażony, co sprawia, że czasami jest to niewygodne do oglądania. To nie jest szczególnie zapadające w pamięć dramat, nie potrzebuje kina - ale będzie w porządku obejrzeć go w telewizji i zadawać kilka pytań o to, co jest lub nie jest w „interesie publicznym”.

Mogę mieć słabość do krótkich filmów, ale ten jest krótki i bardzo interesujący. Podoba mi się sposób, w jaki jest nakręcony, z wyjątkiem momentów, gdy przestają zakrywać The Intercept i wszystko wygląda dziwnie. Ta część wydawała mi się trochę sztuczna. Na pewno nie chciałbym być przesłuchiwany przez FBI i z pewnością będę patrzył inaczej na ludzi noszących taktyczne pasy. Myślałem, że to są ojcowie na wakacjach, ale okazało się, że to wszyscy policjanci. Wszyscy są tacy mili, ale jednocześnie przerażający.

Film Reality, wyreżyserowany przez Tinę Satter, to amerykański mystery-thriller, który miał premierę na 73. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, gdzie został nominowany do Najlepszego Filmu i Najlepszego Reżysera. Centralnym motywem Reality jest koncept "usterki w systemie." Reżyserka zręcznie wykorzystuje efekty wizualne - konkretnie "glitche" - aby poddać w wątpliwość ideę "doskonałego" systemu lub, w tym przypadku, zapytać o prawdziwość samej narracji filmu. Satter celowo cenzuruje istotne informacje z dokumentów i dialogów w filmie, zmuszając widzów do zaangażowania się w narrację i poszukiwania prawdy. Te zniekształcenia - lub "crashe" - nie są przypadkowe; raczej są precyzyjnie na czasie i celowe zakłócenia, dodające warstwy złożoności do opowiadania. Obecność tych wizualnych crashy lub glitche skierowuje myślenie widzów w kierunku błędów cyfrowych i wirusów - jednostek zdolnych do infiltracji wrogich systemów, uzyskiwania dostępu do poufnych danych i wykorzystywania ich dla własnej korzyści. W ramach filmu hałas działa jako pęknięcie między symulowaną narracją twórcy a prawdziwą historią.