Dowód Proof

Matematyka jest dokładną nauką. Dowód matematyczny jest demonstracją tej dokładności. Matematyka może być także, według tych, którzy ją studiują, piękna - nawet formą sztuki; w tym sensie film Proof jest trafnie nazwany, gdyż matematyka splata się tu z metafizyką, poezją, a nawet wiarą. Proof zna dziedzinę swoich postaci wystarczająco dobrze, by trochę się z nią pobawić (postać i jej koledzy z wydziału matematycznego mają zespół muzyczny, a jedna z ich piosenek nosi nazwę „i”, jak „liczba urojona”; „Po prostu stoją. Nic nie grają przez trzy minuty.”); z drugiej strony, czasem zakłada, nie całkiem bez powodu, ignorancję ze strony widowni. Przyznam, że nie wiedziałem, co to jest liczba pierwsza Germaina, ale postacie tak, więc było to trochę niezręczne wyjaśnienie, gdy jedna wyjaśnia to drugiej. Poza tym, reżyser John Madden naprawdę miał szczęście z tym filmem - co nie znaczy, że nie miał w ogóle nic wspólnego z sukcesem materiału -; oprócz tego, że opiera się na sztuce nagrodzonej Nagrodą Pulitzera, nie można się pomylić, kiedy masz tylko cztery postaci, a trzy z nich grają Hopkins, Gyllenhaal i Paltrow.

Ten film dosyć zwięźle podsumowuje cechy swojej głównej postaci. Czasami jest potężny, a innym razem to chaos. Chodzi głównie o "Catherine" (Gwyneth Paltrow), która razem ze swoją siostrą "Claire" (Hope Davis) są córkami uznawanego matematyka "Robert" (Sir Anthony Hopkins). Teraz był na granicy obsesji, klinicznym sposobem, ze swoją pracą nad napisaniem dowodu, który mógłby znacząco zdefiniować myślenie w jego społeczności naukowej. Sprawa jest taka, że teraz jest martwy i wydaje się być zdeterminowany, by "dokuczać" życiem swojej równie zdeterminowanej córki (Paltrow), która sama porusza się bardzo cienką linią między rzeczywistością a fantazją. Sprawy się komplikują, gdy jeden z jego gwiazdorskich uczniów "Hal" (Jake Gyllenhaal) prosi o przejrzenie pozostałości po ojcu i odkrywa coś o monumentalnym znaczeniu. Kto to napisał - ojciec, dziecko czy oboje? W miarę jak intensywność rośnie dla obu sióstr, ich stabilność psychiczna i ich związek jest poważnie testowany, podczas gdy obserwujący "Hal" (teraz chłopak "Catherine") patrzy nieco zdezorientowany i zdezorientowany, co ma zrobić dalej, gdy narracja staje się coraz bardziej przesiąknięta historycznymi wspomnieniami rodzin. Paltrow całkiem dobrze radzi sobie z tym, co musiała być trudną rolą, a Davis również jako kochająca siostra, która nie dzieliła odurzającej obsesji swojej siostry i jej taty. Niektóre sceny między nimi dość przekonująco ilustrują, jak frustracje rosły, gdy 'Catherine' wydawała się posuwać na śliską drogę do depresji. Gyllenhaal nie ma zbyt wiele do zrobienia i tak naprawdę nie jest niczym więcej niż cukierkiem dla oka, a z okazyjnym wtrąceniem od Sir Anthony'ego dodającym niewiele mięsa do kości, nie ma naprawdę dość, aby film konsekwentnie trzymał się razem. Zbyt wiele polega na emocjonalnie burzliwych aspektach ich osobowości i nie udaje się dobrze w racjonalizacji ich obsesji. Co to jest za dowód i co to oznacza dla zwykłych ludzi - pytanie często zadawane także przez "Claire".