Emilia Pérez Emilia Pérez

Rita (Zoe Saldana) jest prawniczką w Meksyku, która swoją profesjonalizacją przyciąga uwagę mocnego bossa narkotykowego Manitas. Spędza swój czas ciężko strzeżony i nieustannie w ruchu, ponieważ praktycznie kontroluje handel syntetycznymi narkotykami do i z kraju. Czego jednak chce od Rity? Kuszona dużą ilością pieniędzy podejmuje niebezpieczną podróż, aby się z nim spotkać i dowiedzieć. Trzeba powiedzieć, że dostaje spory szok, gdy odkrywa, że jest zdeterminowany, by stać się kobietą. Rita jest teraz obowiązana znaleźć ultra-dyskretnego chirurga, który może zamienić Manitas w Emilię. Nie jest to tylko bardzo niebezpieczne dla prawniczki, ale również dla gangstera czy jego rodziny, która będzie musiała zostać przesiedlona i przekonana, że tata już nie istnieje. Co teraz następuje, sprawdza determinację obu postaci, zwłaszcza gdy były ojciec boryka się z większymi problemami, niż się spodziewał, kiedy traci swoją żonę Jessi (Selena Gomez) i dwójkę swoich małych dzieci. Czy może na zawsze unikać ich życia, czy może ulegnie tej pokusie i wprowadzi zamieszanie w rodzinie? Fabuła jest nieco zbyt epizodyczna, a charakteryzacje powierzchowne, co jest szkoda. Mimo to Karla Sofía Gascón prezentuje silny i emocjonalnie potężny występ jako bezlitosny zabójca, który przechodzi więcej niż tylko fizyczną transformację przez cztery lub pięć lat, które obejmuje ta dramat. Saldana również dobrze trzyma to razem, dostarczając angażującego występu jako postać, która być może straciła wiarę w to, co system może zrobić, aby poprawić sytuację dla zwykłych ludzi, więc przyjmuje bardziej „wewnątrz namiotu wroga” podejście. Jest przeplatany numerami muzycznymi. Niektóre z nich działają lepiej niż inne, wprowadzając delikatność, miłość, pożądanie i złość w wydarzenia, ale nie mamy złudzeń, że są tu wielcy śpiewacy. Zakończenie uważałem za nieco pośpieszne i szczerze mówiąc dość słabe, ale cały film naprawdę rzuca prowokacyjne światło na postawy wobec tożsamości płciowej, a równie ważne na korupcję i relatywnie minimalną wartość, jaką przywiązuje się do życia ludzkiego w kraju, gdzie prawie zawsze ktoś pracuje dla kogoś innego. Trwa nieco ponad dwie godziny, ale gdy już nabierze tempa, nie zwalnia i dostarcza solidną rozrywkę poruszającą ważne tematy, które warto zobaczyć.

Czy _Emilia Pérez_ to najbardziej ryzykowny film od lat?

Jak to się dzieje, że biały Irlandczyk-Amerykanin mówi lepiej po hiszpańsku niż hiszpańscy mówiący w tym katastroficznym filmie? A... musical z "penisem" i "waginą" jako tekstem i naciskiem na zmiany płci? Mamy tu zniewagę dla hiszpańskojęzycznych, zniewagę, która promuje koncepcję latynoską, której większość Latynosów odrzuca, a potem promuje oni/oni, co przegrało Kamali wyścig... więc oczywiście ma 13 nominacji do Oscara. Ale nominacje nie oznaczają, że jest dobry. To gówno, to naprawdę zły film i czuję się okropnie za rodzimych hiszpańskojęzycznych, których ten film wyśmiewa i poniża. Ale oczywiście dostanie łódź nominacji, jest obudzone. Tak obudzone, że to kolejna klapa kasowa.

'Emilia Pérez' to film, który mam wrażenie, że nie powinien działać, a jednak miałem pozytywne uczucia podczas ponad dwugodzinnego oglądania. Części muzyczne wymagają trochę czasu, nie byłem całkowicie przekonany do większości z nich, ale jakoś nie przeszkadzało mi to zbyt bardzo podczas oglądania. Bez wątpienia największą zaletą jest dla mnie Zoe Saldaña. Widziałem ją w wielu rolach wcześniej i podziwiam ją w nich, szczególnie w 'Avatarze' i nawet w małej roli w 'Piratach z Karaibów: Klątwie Czarnej Perły', ale powiem, że to jej najlepszy występ z 11 filmów, które widziałem od niej. Wybitna! Podobały mi się również ci, którzy byli za Saldañą, mianowicie Karla Sofía Gascón i Selena Gomez; Oglądałem tę drugą w 2012 roku w filmie 'Spring Breakers' kilka tygodni temu, jej aktorstwo imponująco się poprawiło. Myślę, że gdyby obsada nie była tak silna, może by mi się to znacznie mniej podobało. Dopiero teraz doczytałem się całego zamieszania wokół tego filmu, ten artykuł na Wikipedii to porządna lektura - jaki chaos! Dlatego lubię wyłączać hałas, nawet jeśli sprawia, że czuję się jak ten mem, w którym ten facet spokojnie je swoje jedzenie, podczas gdy wokół niego toczy się bijatyka.