Gambit, czyli jak ograć króla Gambit

Przyszedłem tutaj ze względu na uznanie braci Coenów. To anomalie w ich filmografii - jeden z tylko dwóch pełnometrażowych filmów, które napisali, ale nie reżyserowali, i pierwszy od 1985 roku. Oczywiście, plakat filmu wygląda znacznie mniej gotowy do sztuki niż ich ostatni film, który widziałem, ale cieszyłem się z kłamstwa braci Coenów wcześniej. Być może powodem, dla którego nie trafił do Stanów Zjednoczonych, jest to, że jest to niezrozumiały dziwak. Okazuje się, że nie, jest dość łatwy do zrozumienia. To tania komedia, pełna szerokich stereotypów z zabawnie brzmiącymi akcentami i zwykłą grą nieporozumień, kilka z nich wydaje się, że mogłyby szybko się zakończyć, gdyby tylko pewne postacie zdecydowały się użyć widzenia obwodowego. Zastanawiasz się, jak inaczej wyglądałby ten film, gdyby scenariusz braci Coenów nie był rzekomo przerabiany lub gdyby to oni go reżyserowali. Podobał mi się pomysł, że nasz oszust-heroj początkowo maluje swoje znamię jako karykaturę i kwaśną osobę. Ale gdy spotykamy go w bardziej obiektywnym spojrzeniu, wydaje się o wiele bardziej racjonalny, chociaż wyraźnie niecierpliwy wobec swojego pracownika. W tym jest intrygująca historia antybohatera kontra antybohater. Żałuję, że film nie zgłębił dalej tego pomysłu.

Na podstawie szybkiego przeglądu wielu recenzji tego filmu spodziewałem się zobaczyć bałagan filmowy. Ale lubię Colina Firtha, Toma Courtny'ego i kilku innych gwiazd, więc dałem mu szansę. Cieszyłem się nim od początku do końca. Nie wiem, o co chodziło z tą nienawiścią: puryści Coen i Coen filmów (oni napisali to, ale nie reżyserowali), sentyment do oryginalnej wersji, której nie widziałem, albo cokolwiek innego. To żadne arcydzieło, ale bawi. Tak właśnie. Tutaj i ówdzie była jakaś luka w fabule, ale oglądałem to dla zabawy, nic innego. To właśnie znalazłem.