Niezniszczalny Unbreakable

Wkrótce odkryłem, że ma serce ze szkła. Często zapomina się, jaki ekscytujący talent miał M. Night Shyamalan na początku swojej kariery filmowej. Prawda jest taka, że Unbreakable, ze swoim celowo powolnym tempem i nieoczekiwaną narracją, okazał się (i już się okazał), że nie jest dla każdego, ale jest tu rzemiosło filmowe i genialna idea ożywiona, która sprawia, że spektrum miłośników filmów ubolewa, jak jego kariera runęła, jak jego pomysły szybko stały się tak głupie, jak jego aktorstwo... Unbreakable stawia wyzwanie procesowi myślowemu, snując historię z sercem komiksu dla dorosłych, ale także klinicznym badaniem człowieka. Narracja jest konsekwentnie niejednoznaczna, trzymając cierpliwych widzów w zachwycie, gdy kosmiczne zagadki spadają z ekranu. Odświeżające jest znaleźć historię tak pozbawioną kiczu, gdzie wspaniale odbijają się Bruce Willis i fascynujący Samuel L. Jackson, którzy czerpią z siebie nawzajem, losy ich postaci są doskonale prowadzone przez obsadę i reżysera. Unbreakable to złożony film, ale nie zbytecznie, jego mocne strony są liczne dla tych o bystrym oku i uchu. Reprezentuje najbardziej inteligentną ofertę filmową Shyamalana, do której przychodzi smutna refleksja, że nigdy dotąd nie był tak mądry i żywy. 10/10

Nie jest to najlepsze dzieło Shamhammera, ale zdecydowanie z okresu, kiedy jeszcze tworzył "dobre".

Co za film! Jest to jeden z najbardziej niedocenianych filmów tam, i był niesprawiedliwie porównywany z Szóstym zmysłem w czasie, gdy pierwszy został wydany. To są dwa bardzo różne filmy, ale oba mają wiele zwrotów akcji, co przyniosło sławę filmom Shyamalana, zwłaszcza Szóstemu zmysłowi.

Jedno z najbardziej niedocenianych arcydzieł w historii kinematografii

Niezniszczalny! Co za klasyczne arcydzieło. M. Night Shyamalan naprawdę wziął gatunek superbohaterów i obrócił go do góry nogami tym filmem. To takie wolne, introspektywne spojrzenie na pomysł "Co by było, gdyby superbohaterowie byli realni, ale zakorzenieni w rzeczywistości?" Bruce Willis jako David Dunn jest tak skromny, ale potężny w swoim wykonaniu. Po prostu promieniuje tą cichą siłą, a jego podróż odkrywania samego siebie jest tak dobrze przeprowadzona. Ta scena, w której podnosi ciężary w piwnicy? Ikoniczna. To tak prosty moment, ale jest pełen znaczenia, jakby w końcu zaczął wierzyć, że może być czymś więcej niż tylko zwykłym człowiekiem. A potem jest Samuel L. Jackson jako Elijah Price, czyli „Pan Szkło.” Mówimy o idealnie obsadzonej roli. Przynosi on tej postaci tajemniczą, niemal tragiczną głębię, która jest obsesyjna na punkcie znalezienia swojego przeciwieństwa. Sposób, w jaki Shyamalan buduje ich dynamikę, prowadząc do tego zaskakującego zakończenia... Chociaż to typowy zwrot Shyamalana, to działa tu tak doskonale. Relacja między Davidem Dunnem a jego synem to jedno z najbardziej wzruszających aspektów Niezniszczalnego. To ciche badanie wiary i zaufania między ojcem a synem, z niezłomnym wiarą Josepha w swojego ojca dodającym emocjonalnego ciężaru podróży Davida. Ich więź odzwierciedla głębsze tematy filmu o odkrywaniu samego siebie i cichej sile znalezionej w rodzinie, sprawiając, że historia nie jest tylko o nadzwyczajnych zdolnościach, ale także o ludzkich relacjach, które nas łączą. To właśnie te czułe chwile nadają filmowi jego emocjonalne sedno, równoważąc napięcie z prawdziwym sercem. To, co najbardziej kocham w Niezniszczalnym, to sposób, w jaki gra z pomysłem komiksowych klišé, nie czując się jednak jak filmy komiksowe. Kinematografia, te długie, celowe ujęcia, sprawiają, że wszystko wydaje się ciężkie i znaczące. A ścieżka dźwiękowa Jamesa Newtona Howarda? Daje ciarki za każdym razem.