Aftersun Aftersun

Calum i jego córka Sophie wyjeżdżają na wakacje do Turcji. Na początku ich doświadczenie przypominało mi film "Carry on Abroad" (1972) z typowymi pracami budowlanymi i błędami w rezerwacji, ale szybko osiedlają się w wygodnym rytmie przy basenie i zaczynamy dowiadywać się trochę o dynamice między ojcem a córką. Okazjonalne rozmowy z ich nieobecną matką mówią nam, że rodzice już nie są razem, a seria trwających aktywności wakacyjnych w połączeniu z krótkimi wspomnieniami dorosłej Sophie pomaga nam śledzić próby młodej dziewczyny, aby lepiej poznać swojego ojca - i ona, jego - gdy odpoczywają na słońcu. To przedstawia silny i pewny siebie występ młodej Corio i tutaj jest zaangażowana rodzinna dynamika między nimi. Jego postać jest opiekuńcza, ale pobłażliwa, jej niezależna i ciekawa - a reżyserka Charlotte Wells pozwala, aby ich charakteryzacje rozwijały się dla nas w dobrze wyważony, przemyślany sposób. Tutaj naprawdę nic się nie dzieje - a jednak tak wiele się dzieje w ich relacji i ich odpowiedniej dojrzałości. Ma to w sobie realizm - nie ma tu "skoków" momentów jako takich, chodzi o ewolucję i oboje mają dużo miejsca na to. Nie jestem pewien, czy naprawdę warto to zobaczyć w kinie, ale zdecydowanie warto obejrzeć, gdy trafi na mniejszy ekran.

Zostałem wciągnięty do oglądania tego filmu przez wysokie oceny, a nie przez fabułę czy aktorów. Tak więc znajduję się w dziwnej sytuacji, zastanawiając się, czy jestem trochę głupi i po prostu tego nie zrozumiałem. Dla mnie film był bałaganem. Były tam pewne uderzające sceny i świetne aktorstwo, ale wszystko wydawało mi się rozproszone i zagmatwane.

To jest recenzja o ważnym temacie w dzisiejszym świecie - nieuznawane problemy ze zdrowiem psychicznym. Po pierwsze, chciałbym powiedzieć, że gra aktorska jest niesamowita. Paul Mescal zrobił świetną robotę w ukazywaniu ciszy depresji. Nawet Frankie mnie imponował, jak kolejna Ana Paquin. To jest potężna historia, która wyraźnie odzwierciedla nieodpowiedziane pytania w życiu autorki Charlotte Wells. Ten film został dodany do mojej listy filmów "Reżyserowie o sobie".

Prawie bym to opisał jako nudne, ale czułem się bardzo niezręcznie i napięty przez cały czas. Humanistyczny portret relacji ojca i córki, który wywołuje pytanie, co znaczy być dobrym ojcem.