Z dżungli do dżungli Jungle 2 Jungle

Wszystko w tym jest bardzo przeciętne.

Absolutnie zwyczajny, w standardzie jakiejkolwiek lekkiej komedii rodzinnej z końca lat 90. Być może dlatego został zapomniany. Jest to kolejny z tych uroczych filmów rodzinnych z lat 90., które trafiły na mały ekran i kompletnie zniknęły po opuszczeniu kanałów telewizyjnych. Film, o którym uważam, że bardzo mało kto zapamięta. Widziałem go wtedy, zapomniałem o nim, i przypomniałem sobie o nim ponownie, gdy przypadkiem na niego trafiłem, i postanowiłem go zobaczyć znowu, w tych dniach. Scenariusz jest tak przewidywalny i klasyczny, jak to tylko możliwe, ale zachowuje pewne elementy, które nie pozwalają nam go nienawidzić, mianowicie sympatyczny sposób, w jaki się do nas zwraca i próbuje stworzyć rodzinny opowieść, lekką komedię o nieprzystosowaniu, gdzie chłopiec urodzony i wychowany w wenezuelskiej dżungli kończy podróżując do Nowego Jorku, miejsca narodzin jego niedawno odkrytego biologicznego ojca. Są tu jeszcze jakieś poboczne wątki, konieczne, aby film miał więcej wsparcia, ponieważ główny wątek jest zbyt cienki, aby samodzielnie się obronić. Tak przychodzi całe przedsięwzięcie handlu naftą kawową z gangsterami, czy ta wredna postać, która jest przyszłą narzeczoną ojca chłopca. Są tu jeszcze jakieś sceny, oczywiście demonstrujące nieadaptację chłopca do miasta i miejskiego społeczeństwa. Film jest daleki od bycia dobrym, i nie powinien pozostawić żadnego specjalnego dobrego wspomnienia w umysłach nikogo zaangażowanego w projekt. Jednakże ma straszne ćwiczenia komediowe od Tima Allena, który jest głównym aktorem i protagonistą całej fabuły. Prześmiewa się, jest przesadzony, próbuje być minimalnie zabawny. Nie zawsze mu się udaje, ale wysiłek jest. Martin Short nie jest lepszy, jest tylko głupszy, ale te filmy potrzebują, aby protagonist miał idiotycznego pomocnika, który zrobi coś jeszcze bardziej głupiego, niż zrobiłby sam. Sam Huntington był błędem obsady. Może nawet być synem dwóch Kaukazów, ale fatalnie byłby zbyt opalony w klimacie równikowym, gdzie się urodził, a młody aktor jest biały jak mleko. Jego romans z Leelee Sobiesky, choć ma wszystkie zwykłe cechy pierwszego zauroczenia nastolatka, nie do końca nas przekonuje. Technicznie film jest absolutnie regularny. Tak regularny, jak lekka rodzinna komedia z końca lat 90. Kinematografia, scenografie, kostiumy (nawet te w dżungli, gdzie kobiety indiańskie zostały poproszone o zakrycie plemiennej nagoty), wszystko jest absolutnie i doskonale zwyczajne i nie przynosi nam niespodzianek.