Za kilka dolarów więcej Per qualche dollaro in più

Byłem zaniepokojony o ciebie - zupełnie sam, z tak wieloma problemami do rozwiązania... Środkowa część trylogii dolara Sergio Leone jest potężnym kawałkiem mięsa i makaronu. Fabuła ma Clinta Eastwooda i Lee Van Cleefa jako łowców nagród, którzy tworzą bardzo niepewne sojusze, aby obalić brutalnego bandytę El Indio (Gian Maria Volontè) i jego bandę. Film oplata się w charakterystyczny dla Leonego sposób, pozytywnie emanuje charyzmą i klasą. Jego kompozycje są równie uderzające jak chłód, który wyciska z jego głównych aktorów, charakteryzacje są pełne spokojnego chropowatego czynnika, który zachwyca, gdy historia przechodzi od przemocy do napięcia, od humoru do nieszczęścia, z niespodziankami na składzie. Scenariusz trzyma się niektórych klasycznych elementów westernowego wzorca, ale nigdy kosztem napięcia i tajemnicy, jak w finale, który wydaje się być schematyczny, ale radośnie wnosi własną tożsamość, jednocześnie dodając dodatkowe warstwy do protagonistów i antagonistów. Dialog (Leone i Luciano Vincenzoni) jest pełen literackości, co jest miłym ukojeniem w świecie włoskiego westernu, podczas gdy Morricone wypełnia kluczowe sceny dźwiękowymi kawałkami atmosferycznej przyjemności. Wspaniały film sam w sobie, ale także świetny prekursor do Dobrego, Złego i Brzydkiego. 9/10

Oceniam go nieco niżej niż oryginał, ale to nie ma znaczenia, ponieważ <em>'Za kilka dolarów więcej'</em> jest nadal wielką zabawą. Clint Eastwood jest ponownie wspaniały jako główna postać, podczas gdy Gian Maria Volonté pojawia się jako inna postać - zwykle nie jestem fanem aktorów grających różne postacie w serii, ale muszę zrobić wyjątek tutaj, ponieważ Volonté jest fantastyczny; tak jak w poprzednim filmie z 1964 roku. Jednym nowym członkiem obsady jest Lee Van Cleef, który również jest genialny. Historia związana z łowcą nagród zawsze miała być przyjemna, co zdecydowanie ma miejsce tutaj. Wspomniane trio jest ogromnie zabawne. Szczególnie uważałem, że zakończenie jest jednym z najlepszych elementów tego filmu. Byłem podekscytowany, aby sprawdzić <em>'Dobrego, złego i brzydkiego'</em> jeszcze przed obejrzeniem dwóch pierwszych filmów, ponieważ to ten, o którym najwięcej wiedziałem z góry, ale jego dwaj poprzednicy naprawdę zaostrzyli apetyt i to naprawdę dużo!

To jest marnotrawstwo jakiegoś dowcipu. Z trylogii o dolarze, ten miał trochę dowcipu, ale to jest zmarnowane. Łowcy nagród wykonują ciągłe dziwne liczenie, które ostatecznie nabiera sensu. Jest tam interesujący fragment o dzwonkach i rysowaniu, kiedy dzwonek się kończy. I dostajemy imię dla Bezimiennego. Ale jest to zmarnowane w filmie, który Leone zrobił podczas czasów, gdy naprawdę nienawidził jakiejś brunetki, która go wzgardziła. Spędza większość filmu wykuwając tak wiele sposobów zabicia brunetek, że oczywiście szuka odznaki nazistowskiej. Przestał czcić Adolfa i Evę krótko po trylogii o dolarze. Nie ma sposobu, aby przejść obok jego nazistowskiej ideologii w tym filmie, co psuje film. Nie wspominając o braku wiarygodnych postaci i braku wiarygodnej motywacji. Znowu jest to przypadek, że każdy na Zachodzie jest albo morderczym szaleńcem, albo pierwszymi ofiarami morderczych szaleńców, bez wyjątków. Najbardziej słaby fragment, i fragment, który sprawia, że każdy z IQ powyżej 15 jęczy, to to, że Leone nie jest subtelny w swojej wiadomości, że im bardziej ktoś jest morderczym szaleńcem, tym bardziej jest półbogiem i bardziej nieśmiertelny. Tylko inny półbóg może zabić półboga, i tylko morderczy szaleniec może być półbogiem. Wygląda na to, że jedynym sposobem, aby być bogiem, jest być największym morderczym szaleńcem. Gdyby wszyscy byli tacy, nie pozostałby nikt, kto byłby taki. Marnotrawstwo dowcipu, co jest złe, ponieważ ten film to jedyny z westernów Leone, który podjął jakiekolwiek próby dowcipu.

Trylogia Cornetto i spaghetti? 75+%

Trylogia Cornetto a spaghetti? 75+%