Red, White & Royal Blue Red, White & Royal Blue

Mogę powiedzieć, że nie jestem docelową grupą odbiorców i powinienem tego nienawidzić. Nie tylko dlatego, że zaczyna się od jednego z moich leniwych bête noires w kinie - "Król Anglii". Takiego tytułu ani osoby nie ma! W każdym razie dość szybko znajdujemy się przy oglądaniu zbyt wymuszonego incydentu z tortem, który musiał zniszczyć drogi dywan na pałacu Buckingham. Odwiedzający syn prezydenta USA - "Alex" (Taylor Zakhar Perez) angażuje się w awanturę z księciem „Henrykiem”, wnukiem króla. Tydzień później jest wysłany przez matkę (Uma Thurman) na dyplomatyczną misję ratunkową przed jej nadchodzącą bitwą o reelekcję i negocjacjami dotyczącymi umowy handlowej. To, co teraz następuje, jest znacznie lepsze, niż się spodziewałem. To wystarczająco prosta bromans/romantyczna komedia, ale używa dorosłego języka i porządnego scenariusza do zilustrowania narzeczeństwa, które czerpie korzyści z dwóch aktorów, którzy naprawdę się na ekranie sprawdzają. Nic nie szkodzi, że Perez jest bardzo przystojny i sprawia wrażenie bardzo charyzmatycznego - choć na pewno trochę za stary na szkołę - i obaj mężczyźni oferują pewne i pewne wykonanie, które unika najgorszych błędów sentymentalnych - nawet jeśli dostajemy mecz polo. Stopniowo zacząłem być zainteresowany historią. Tak, jest lekki i powierzchowny, ale w jakiś sposób bardzo normalizacja gejowskiego związku między dwoma światowymi (teoretycznymi) gwiazdami jest naprawdę dość ciepła i zabawna. Budżet musiał pójść na prywatne samoloty, luksusowe apartamenty hotelowe i kilka jego i jego niebieskich bluz - a to pozostawiło biednego prezentera, aby prowadził całą kampanię wyborczą prezydencką w tym samym topie! Być może miało to być swoistego rodzaju gra na poszukiwanie celu przez prawdziwego księcia, ale to nie ma znaczenia. Nie szukaj głębi ani realizmu (nie ma go), ale jeśli szukasz czegoś trochę dziwniejszego i rozrywkowego, przeczytaj najpierw instrukcje, a potem możesz się zaskoczyć. Ja byłem. (PS: Czy ktoś inny uważa, że scena w paryskiej kawiarni to powtórne zdjęcie?)

Istnieją trzy rzeczy niezbędne do stworzenia udanej gejowskiej komedii romantycznej: musi ona zawierać łatwo rozpoznawalny związek gejowski, musi mieć niezaprzeczalne poczucie romantyzmu i musi być śmieszna. Jednak ten bardzo rozcieńczony, w wolnym tempie, bezbarwny kawałek celuloidowej pianki nie posiada nic z powyższego, i naprawdę nie rozumiem, jak wielu krytyków i widzów uznało to całkowicie mdłe ćwiczenie za rozgrzewające serca, urocze i angażujące. Opowiadając nieco przesadzoną historię rzekomego romansu między brytyjskim księciem a synem amerykańskiej prezydentki, którzy zaczynają jako komediowo przesadzeni wrogowie, ale ostatecznie rzekomo odnajdują prawdziwą miłość, pisarz i reżyser Matthew López naraża swoją publiczność na nieprzekonujący związek całkowicie pozbawiony chemii i wynikający z nieprawdopodobnego zalotów, wiele z których wynika z zbyt wygodnych, mniej niż dyskretnych zaangażowań, które w innych okolicznościach są rzekomo niemożliwe do zorganizowania i koordynacji. Ponadto, humor filmu jest praktycznie nieistniejący i nie zawiera żadnej z pikantności zwykle kojarzonej z gejowskimi komediami. W rzeczywistości jest tak nudny i taki bezpieczny, że sprawia, iż większość filmów z kanału Hallmark Channel wydaje się wręcz śmiałe w porównaniu. Trzeba przyznać, że obraz stawia kilka skromnie elokwentnych stwierdzeń na temat równości LGBTQ+ (nawet jeśli niczego jeszcze nie słyszeliśmy wiele razy), i prezentuje doskonały występ drugoplanowy Sarah Shahi jako bystra, szybko mówiąca asystentka prezydenta (arguably jedyny naprawdę zabawny element w filmie), ale pomija wiele innych aspektów, że trudno uwierzyć, że ten projekt w ogóle dostał zielone światło. Szkoda, że drzwi otwarte przez „Bros” (2022) dla gejowskich romcomów jako bardziej opłacalnego gatunku kinematograficznego zostały cofnięte przez to rozczarowujące wysiłek. Jest również równie rozczarowujące, że organizacja jak Amazon Studios - znana z zazwyczaj solidnej pracy - mogła wypuścić coś takiego na rynek filmowy. Mam nadzieję, że widzowie szybko zapomną o tym filmie i zobaczą, że powyższe problemy zostaną niedługo naprawione.

Wszystko wokół filmu Red, White & Royal Blue krzyczy zły film, a jednak jakoś udaje mu się być oglądalnym. Nie jestem do końca pewien, jak to się dzieje, ponieważ szczerze mówiąc, nie ma w nim niczego, co uznałbym za absolutnie dobre. Czas trwania jest zbyt długi, aktorstwo jest tylko w porządku, historia jest (albo powinna być, przypuszczam) kiepska, a dialog jest naprawdę okropny, aż do ukręcenia nosa. Ma też tanią atmosferę filmu w stylu Hallmark, ale bez obowiązkowej prostoliniowości tej firmy, oczywiście. Jednakże, nie ma wątpliwości, że to działa. Nie mam nic więcej do dodania, gdybym tak zrobił, to tylko wymieniałbym kolejne powody, dlaczego to powinno być kiepskie, ale oczywiście nie jest. Wybaczcie (nawiązanie do indyk?...) grę słów, swoją drogą. 🤪