Człowiek ringu Cinderella Man

Klasyczny film sportowy o postaci, która przechodzi od chwały do piekła i z powrotem do chwały.

To jest świetny film bokserski, który bardziej polega na osobistej historii zawodnika niż na niekończących się scenach brutalności w ringu. Ostateczny wzlot Jamesa Braddocka do mistrzostwa był inspirującym przykładem podczas okresu między panowaniem Jacka Dempseya i Joe Louisa, kiedy tytuł mistrza wagi ciężkiej kilkakrotnie zmieniał właściciela.

Kiedy Jim Braddock (Russell Crowe) łamie rękę w walce, odkrywa, że jego dotychczasowo dość udane życie w ringu dobiegło końca - co stawia go, jego żonę „Mae” (Renée Zellweger) i ich dzieci na skraju ubóstwa. Z walki, gdzie zarabiał 8 000 dolarów, przechodzi na szukanie pracy na dokach i korzystanie ze świadczeń socjalnych państwa, aby mogli utrzymać swoje dzieci w swoim mieszkaniu bez prądu. Jednakże szczęście się do niego uśmiecha, gdy jego były menedżer Joe Gould (Paul Giamatti) organizuje ostatnią walkę, która może przynieść mu skromne 250 dolarów. To nie jest walka, w której spodziewał się odnieść sukces, ale mimo to zwycięża, co umożliwia Gouldowi nawiązanie kontaktu ze swoim dawnym sponsorem Jimmy Johnstonem (Bruce McGill) i to z kolei mogłoby prowadzić do walki o tytuł mistrza świata z Maxem Baerem (Craig Bierko). Jest to dość brutalna krytyka miejskiego życia amerykańskiego w latach 30. XX wieku i dobrze ilustruje, jak boks często stanowił najbardziej atrakcyjny i dostępny sposób ucieczki dla wielu niewykształconych mężczyzn przed pułapką ubóstwa, która obejmowałaby nie tylko jego, ale także jego rodzinę. Co do Braddocka, jego historia dotyczy również jego bliskiego przyjaciela „Mike'a” (Paddy Considine), który podąża podobną ścieżką kariery, ale nie ma ani umiejętności, ani rozumu, aby mu się to udało. Dlatego Braddock ma szczęście, że ma Goulda po swojej stronie, człowieka mniej żądnego niż wielu innych, którzy zatrudnialiby i zwalniali na zawołanie. To właśnie akcja w ringu naprawdę się tutaj sprawdza, z Crowe'em wkładającym serce i duszę w postać, która ma pokazać zaradność i determinację, ale także ludzkość i pokorę. Giamatti kradnie sceny, ale Zellweger również dobrze się sprawuje, gdy Ron Howard przedstawia nam wzruszającą, brutalną i wiarygodną historię człowieka motywowanego rodziną i przyjaciółmi, którzy uosabiali jego własną wersję ducha pionierskiego.