Drzewo życia The Tree of Life

Film, który chce oznaczać więcej niż to, co właściwie mówi. Biorąc wiele rzeczy zapożyczonych z filmu 2001, nawet nie zbliża się do tak głębokiego i interesującego znaczenia.

Drzewo życia Terrence'a Malicka to próba wstrzyknięcia jakiegoś kosmicznego zdziwienia do najbardziej banalnej amerykańskiej historii. W latach 50. dwójka rodziców wychowuje trzech chłopców w amerykańskim białym, średniej klasy, małomiasteczkowym życiu. Matka (Jessica Chastain) promieniuje miłością i ciepłem, podczas gdy ojciec (Brad Pitt) czuje obowiązek być chłodny i zdystansowany, aby przygotować swoich synów na okrutny świat, który ich czeka. Jak dowiadujemy się na początku filmu, w trakcie tej wychowawczej epoki jedno z chłopców w końcu zginie. Widzimy również migawki do współczesności, kiedy najstarszy syn Jack, teraz sukcesywny architekt pracujący w Nowym Jorku, rozważa śmierć swojego brata dziesięciolecia temu. W tym dramacie rodinnym jest bardzo mało konwencjonalnych dialogów. Historia jest opowiedziana poprzez komentarze głosowe na tle bogatej serii obrazów, te monologi reprezentują wewnętrzne myśli, wątpliwości i obawy postaci. Ale Malick dodaje coś ponad to, jedno z najbardziej kontrowersyjnych zwrotów w hollywoodzkim filmowaniu w ostatnich latach. Na początku widzimy ukazanie stworzenia wszechświata i życia na Ziemi, od początkowych chmur gazu zaraz po Wielkim Wybuchu, przez małe mgławice, aż po duże galaktyki, takie jak nasza Droga Mleczna, Ziemia jako nieokreślona kula lawy, życie powstające w basenach pływowych, a następnie w erę dinozaurów. Te efekty specjalne zostały stworzone przez Douglasa Trumbulla, najbardziej znanego z kosmicznych wizualizacji z 2001: Odyseja kosmiczna. Tytuły filmu cytują z Księgi Hioba: "Gdzie byłeś, kiedy zakładałem podstawy ziemi, kiedy gwiazdy śpiewały razem?". Rozumiem, co Malick chce osiągnąć, to znaczy pokazać, że próby i cierpienia indywidualnego życia człowieka są częścią jakiegoś ogromnego nieznanego planu. Niemniej jednak, podczas gdy mogę to zrozumieć na poziomie intelektualnym, film nie wydaje się pogodzić te dwie warstwy w jedną spójną fabułę. Film jest w rzeczywistości ucztą wizualną podczas pierwszego obejrzenia (wydanie w wysokiej rozdzielczości oglądane na projektorze jest niemal tak oszałamiające jak 2001), ale Drzewo życia jest znacznie trudniejsze do przesiedzenia podczas powtórnego oglądania, kiedy wie się, że nie do końca się trzyma. Ponadto, choć historia wychowania chłopców z lat 50. jest budząca refleksje, ostatnia część ze scenami drobnych przestępstw ciągnie się w nieskończoność i powinna zostać wycięta. Wreszcie, zakończenie, którego tu nie zdradzę, jest całkowitym tropem, wcale nie świeżym spojrzeniem na sens życia. W czasach, gdy Hollywood jest powszechnie uważany za stagnujący, potrafię docenić reżysera takiego jak Malick, który stara się zrobić coś nieoczekiwanego, ale Drzewo życia uważam za raczej szlachetną porażkę.

Wizualnie imponujący i wykonany z prawdziwą techniczną i artystyczną mistrzostwem, to film z trudnymi i trudnymi tematami, które przestraszą publiczność swoim spowolnieniem i męczącą atmosferą.