Joker: Folie à Deux Joker: Folie à Deux

Miałam iść zobaczyć pierwsze pojawienie się Joaquina Phoenixa jako „Joker” (2019), aby przypomnieć sobie, kto zrobił co komu, ale nie miałam czasu. Myślę, że cieszę się, ponieważ przypominam sobie, że to było o wiele lepsze niż to. Tutaj podążamy za „Fleckiem” (Phoenix), który był na swojej krwawej przejażdżce klaunami i znajduje się w więzieniu pod nadzorem strażnika więziennego „Jackie” (Brendan Gleeson). Jego prawniczka „Maryanne” (Catherine Keener) stara się, aby został uznany za zdolnego stanąć przed sądem za swoje zbrodnie, aby mogła bronić go na podstawie zaburzenia osobowości - on nie jest „Fleckiem”, kiedy jest „Jokerem” coś w tym stylu. Sprawa się komplikuje, gdy spotyka „Lee” (Lady Gaga) na więziennym śpiewaniu i udaje jej się go zdobyć, a następnie zniweczyć ten plan, co sprawia, że fabuła skręca w stronę sali sądowej, gdzie jego skazanie za wielokrotne morderstwa szybko wydaje się nieuniknione jak piosenka w filmie. Cóż, podobał mi się soundtrack, ale sposób, w jaki Todd Phillips to przedstawił, mógł równie dobrze być Tony Bennett albo Newley, którzy wzięli na siebie główną rolę, ponieważ jej udział to głównie seria zabawnie sfotografowanych wideoklipów muzycznych z cienkimi plasterkami mięsa stanowiącymi słaby wątek między nimi. To opowieść miłosna, przypuszczam, ale naprawdę nie o to przyszłam zobaczyć. Jest tu dużo nadmiaru, ale brak grozy czy zagrożenia, a wcześniejsza sprawność postaci w wędrowaniu po cienkiej granicy między zdrowiem a szaleństwem tutaj w ogóle się nie rozwija. Wydaje się bardziej żałosny, wyniszczony więzień, którego płomień dawno już zgasł. Jego prawniczy antagonist (Harry Lawtey) wygląda na jakieś jedenaście lat, ale to właściwie nie ma znaczenia, ponieważ same postępowania sądowe nie oferują nam wiele dramatu, nawet gdy zbliżamy się do zakończenia, które oferuje najmniejszą iskierkę nadziei potem... To oszałamiający kawałek kina, wydano pieniądze i od projektantów produkcji jest tu mnóstwo wyobraźni. To po prostu zbyt wiele puzzli filmowych z zbyt małą fabułą służącą jako pojazd dla albumu, który bez wątpienia jest gotowy trafić do sklepów.

Oba filmy **JOKER** były clickbaitem. On nie jest Jokerem, ona nie jest Harley. (to Arthur i Lee) **To jest to, co dostajesz za przehypowanie pierwszego filmu!** 😂🤣

Joker: Folie à Deux ma ogromną wartość techniczną i artystyczną, ale nie udaje się zreplikować sukcesu i wpływu oryginału. Odwaga Todda Phillipsa w zamienieniu filmu w musical jest godna podziwu, ale wykonanie okazuje się niespójne, z nagłymi przejściami między ciemnym dramatem a numerami muzycznymi, co prowadzi do nieprzyjemnego doświadczenia, jeszcze bardziej frustrującego przez żałosne zachowanie studia w kwestii formatu filmu. Pomimo imponującej warstwy wizualnej i wybitnych występów Joaquina Phoenixa i Lady Gagi, brak rozwoju tematycznego i charakterologicznego sprawia, że to ambitne, ale ostatecznie rozczarowujące podejście do kontynuacji dodaje niewiele do prowokującego studium zaprezentowanego w 2019 roku.

Łączenie gatunków filmowych może być trudnym zadaniem. Gdy mieszanka jest właściwa, efekt może być naprawdę imponujący, ale gdy jest nieprawidłowa, może zwiastować kinową katastrofę. W przypadku tego długo oczekiwanego sequelu do filmu z 2019 roku, niestety wynik jest bliższy temu drugiemu niż pierwszemu. Historia o charyzmatycznym czarnym charakterze Arthurze Flecku (alias Joker) rozgrywa się w więzieniu, gdzie spotyka swoją miłość, psychopatyczną Harley Quinn. Później akcja przenosi się do sali sądowej, gdzie skupia się na procesie sądowym. Film jest więc częściowo filmem więziennym, częściowo dramatem sądowym i częściowo mroczną romansą. Autor postanowił jednak dodać czwarty gatunek - musical. Efektem jest skomplikowany, zbyt długi film, który ma styl, ale brakuje mu treści i nie jest szczególnie interesujący. Występy głównych aktorów i obsada są znakomite, podobnie jak projektowanie produkcji, kostiumy i kinematografia. Ścieżka dźwiękowa jest świetna, chociaż może być zbyt obszerna. Mimo tych mocnych stron, film cierpi na słaby scenariusz i źle zmontowany montaż. Całościowo jest to film, który nie satysfakcjonuje i nie jest w stanie zainteresować widza tak, jak by na to zasługiwał. Może lepiej trzymać się naprawdę doskonałego zwiastuna niż inwestować czas w ten nieudany sequel.