Czerwona Planeta Red Planet

Oto przychodzi ognisko wart miliard dolarów. Przynajmniej na coś się przyda. Drugi z filmowych niewypałów osadzonych na Marsie wydany w 2000 roku, Czerwona Planeta jest może - tylko może - warta ponownego obejrzenia przez tych, którzy byli zirytowani po pierwszym seansie. Gdy już wiesz, że nie będzie to jakiś pełen akcji film o obcych, że to dramat survivalowy, który kłania się w stronę sci-fi z lat 50., że troszczy się o swoje postaci, to tutaj jest przyzwoite kino popcornowe. To nie znaczy, że jest to geniuszalny wpis do panteonu sci-fi, bo nie jest, te same problemy wciąż istnieją; Terence Stamp jest żałośnie niedoświadczony (serio, mogli zatrudnić jakiegoś nisko opłacanego aktora do zagrania jego roli), niektóre rzeczy albo nie mają sensu, albo pozostają bez odpowiedzi, a oczywiście wciąż się ciągnie w środku, gdy chłopaki plotkują na Marsie, podczas gdy Carrie Anne-Moss jest na stacji bazowej martwiąc się i cierpiąc na erectus nippleus. Ale jest tu zabawa, trochę szalonej nauki łączy się z ładną fotografią i wspaniałym designem sceny, a twórcy wiedzą, jaki rodzaj obrazu chcą stworzyć. Gdzie Misja na Marsa zatonęła pod własnym ciężarem pretensji - próbując być elegijna i ważna, Czerwona Planeta kiwa i mruga i pyta, czy chcesz się zabrać na przejażdżkę. Więc wsiądź i weź to tak, jakie to jest, strefa wolna od pretensji z dobrą ludzką dramą w centrum. 6,5/10

Czerwona planeta ma tak wiele różnych wątków, ale nie potrafi zapanować nad żadnym z nich. Żaden z aktorów nie pasuje do swojej postaci, poza możliwe Carrie-Anne Moss, która spędza praktycznie cały czas zbyt odseparowana, aby w ogóle liczyć się jako postać w 99% historii.

Red Planet miał potencjał stać się wciągającym sci-fi filmem o przetrwaniu, ale nie spełnia oczekiwań z powodu słabego scenariusza i nijakiego wykonania. Fabuła opowiada o zespole astronautów wysłanych na Marsa w ramach krytycznej misji, ale film ma trudności z utrzymaniem napięcia i sprawieniem, że stawki wydają się realne. Reżyseria jest poprawna, ale bez polotu, nigdy naprawdę nie skupiająca się na elementach przetrwania ani nie sprawiająca, że akcja wydaje się pilna. Wizualnie, kinematografia całkiem dobrze oddaje opustoszały krajobraz Marsa, choć CGI, choć lepsze niż się spodziewano, wydaje się rozczarowujące jak na swoją epokę. Film nie wykorzystuje okazji do stworzenia bardziej immersyjnej lub wizualnie uderzającej atmosfery.