Książę ciemności Prince of Darkness

To naprawdę jest Stary Diabeł pukający do drzwi. Coś z zapomnianego filmu Johna Carpentera, Książę Ciemności pokazuje zarówno dobrą, jak i złą stronę nadzwyczajnie utalentowanego reżysera. Historia jest piękna, trochę krzywa, ale niezaprzeczalnie teren Carpentera, ponieważ Szatan istnieje w pewnym rodzaju równoległego wszechświata. Jak się objawia, jest narracyjnie trochę trudne, ale i tak sprawia dobry horror, zwłaszcza gdy stary kąt religijny znajduje Carpentera - w postaci Donalda Pleasence'a - chichoczącego sobie w taki sposób, jaki stary Nick miał skłonność robić. Wtórują robakom, zielonej brei, zombie i stuletni sekt zdecydowany trzymać Szatana z dala od naszego świata. Strachy są liczne, atmosfera wrze (w tempie z koleją pulsu Carpentera z syntetyczną ścieżką dźwiękową), podczas gdy finał ma autentyczne zaskoczenie w rękawie. Niestety obsada gra drugie skrzypce względem nadprzyrodzonych sił, pracując z scenariuszem, który nie pasuje do scenariusza, co sprawia, że postacie są nieangażującym mięsem armatnim. Mimo to to nadal film pełen rozkoszy, wystarczająco, aby uczynić go czołową pozycją w CV Carpentera. 7/10

Kiedy starszy ksiądz odchodzi, jeden z jego kolegów odkrywa tajemniczą zieloną ciecz ukrytą w cylindrze głęboko pod dawno opuszczonym kościołem. Dość mylnie, jak się okazuje, zaprasza grupę entuzjastycznych studentów, aby przyjechali i zbadali jej właściwości. Duży błąd! Była ukryta głęboko w odbytach tej krypty z bardzo dobrego powodu, a gdy ją uwolnią, odkryją, że sataniczny horror, z którym mają do czynienia, może być tylko wierzchołkiem góry lodowej! Donald Pleasence jest tu silny jako ksiądz, który uświadamia sobie, zbyt późno w dniu, że stoją przed terrorem, który mógłby zagrozić samą przyszłość ludzkości... przynajmniej chrześcijaństwa! Czy potrafi zmotywować swoich teraz w panice pomocników, aby odwrócili skutki śmiercionośnej cieczy, zanim wszyscy staną się zombifikowanymi sługami zła? Dialog może nie jest taki świetny, zwłaszcza gdy zaczyna się histeria wśród przerażonych, ale tempo jest świetne, a efekty wciąż trzymają się dobrze, gdy ta solidna i dość groźna historia buduje się do naprawdę ekscytującego zakończenia. Obsada wspierająca również dobrze sobie radzi, a John Carpenter i Alan Howarth tworzą ścieżkę dźwiękową, która dodaje sporo niebezpieczeństwa do narastającego poczucia zagrożenia, które pierwszy tworzy przez całe to dość wyjątkowe dramat. Jest krótkie, napięte i naprawdę warte obejrzenia.