Przymierze Guy Ritchie's The Covenant

Reżyser Guy Ritchie nie jest obcy w tworzeniu ekscytujących filmów akcji, ale jego najnowszy projekt jest dość inny niż jego poprzednie prace. Narracja jest liniowa, nie ma żadnych montaży, a historia nie dotyczy przestępców, gangsterów ani Brytyjczyków. Fani Ritchie'ego na pewno wciąż rozpoznają jego styl wizualny (cześć, ujęcia z góry) i tematy nasycone testosteronem, ale „The Covenant” to bardziej dramatyczne, dojrzałe i powściągliwe dzieło legendarnego reżysera.

Po ostatnim filmie Guya Ritchie, Operation Fortune: Ruse de Guerre, zastanawiałem się poważnie nad pominięciem jego najnowszego filmu The Covenant. Jednakże cieszę się, że tego nie zrobiłem, ponieważ stał się jednym z moich ulubionych filmów tego roku.

Zachwycająca opowieść o niepohamowanej wytrwałości, podparta fascynującym scenariuszem.

Wygląda na to, że obecnie rośnie trend prowadzenia z referencjami reżysera w celu przyciągnięcia uwagi na film. Tak właśnie się stało tutaj, ale kiedy już go oglądasz, okazuje się być nieco lepszy niż tylko pochodną pojazdu dla niezauważalnego Jake'a Gyllenhaala, który ma poruszać serca w imieniu tych istotnych tłumaczy (50 000 z nich, jak się wydaje), którzy zostali porzuceni przez talibów, gdy siły sojusznicze opuściły Afganistan. W tym dość procedurze wysiłku jego przewodnik „Ahmed” (Dar Salim) idzie o krok dalej, aby uratować swojego opiekuna „Kinleya” przed zasadzką, tylko po to, by dowiedzieć się, że Amerykanin jest odwieziony do domu dla bezpieczeństwa, rekonwalescencji i dużego steku na grillu. Ten drugi człowiek zostaje zmuszony do czerpania korzyści ze swoich wybitnych wysiłków, gdyż ma wyznaczoną nagrodę za swoją głowę i jest zmuszony żyć w ukryciu. „Kinley” dowiaduje się o tym i postanawia, że ten człowiek musi być wyprowadzony. Po tym, jak wiele formalności wydaje się determinuje, że obietnica złożona wówczas tym ludziom, że po konflikcie zostaną im zaproponowane szybkie wizy amerykańskie, nie zostanie spełniona w najbliższym czasie, „Kinley” decyduje, że będzie musiał sam się za to zabrać. Wyjątkowo, z jego amerykańskiego domu udaje mu się namierzyć nieuchwytnego „Ahmeda” i dzięki pomocy komercyjnej agencji ekstrakcyjnej finansuje podróż, aby się dostać i wyciągnąć swojego przyjaciela. Oprócz poważnych problemów z wiarygodnością fabuły, jako filmy akcji sprawdza się dobrze. Kinematografia i tempo dobrze współgrają, aby dać nam poczucie zagrożenia i nieustępliwości (i tajności) wojny, która często neutralizuje przewagę ognia odwiedzających w obliczu wrogiego terenu i skutecznych partyzanckich wojowników. Gyllenhaal nie robi dla mnie nic tym razem. Po prostu wykonuje zadanie, zwłaszcza gdy wymagane jest rzeczywiste aktorstwo. Stał się raczej jednowymiarowym wykonawcą (może to broda?) i chociaż jest wartość w wykonaniu Salima, ponieważ jego postać ma możliwość trochę dojrzeć pod Guyem Ritchiem, po prostu miałem wrażenie, że film już widziałem i podtrzymująca moralizacja została w dużej mierze podważona przez przewidywalność fabuły. Na pewno można go obejrzeć, ale nie trudno zrozumieć, dlaczego nigdy nie miał premiery kinowej.

To wydaje mi się być "feel good movie" skierowanym do amerykańskiej publiczności. Ostatecznie wszystko brzmi dobrze w kwestii honoru wojskowego i zaangażowania, nawet gdy mierzy się z upartą biurokracją i obojętnością. Niemniej jednak dopiero na końcu, gdy przeczytasz "drobny druk", (300+ tłumaczy i ich rodziny zmarli), uświadomisz sobie zakres braku zaangażowania USA wobec tych, którzy współpracowali z nimi w Afganistanie. Chyba oczywistym słoniem w pokoju jest pytanie, czy USA w ogóle powinny było dokonać inwazji? Patrząc na fakty, odpowiedź jest oczywiście "nie". Tak wiele cierpienia i straty, które widzimy na ziemi w tym filmie, prawdopodobnie można było uniknąć, gdyby USA trzymały się swoich granic. Sam film jest dobrze zrobiony, dobrze zagrany i wyreżyserowany. Jego historia rezonuje w kontekście humanistycznym. Akcja jest również dobrze rozwinięta, choć nie do końca przekonująca. Uśmiechnąłem się pod nosem, widząc, jak tzw. "złoczyńcy", jak zwykle, okazują się fatalnymi strzelcami. Nawet gdy są dobrze uzbrojeni i w licznych grupach, na bliskim dystansie. Podsumowując, dobrze zagrany, wyreżyserowany, poruszający, a przeważnie angażujący film. Niemniej jednak, historyczna rzeczywistość mówi, że USA były inwazyjne w Afganistanie. Więc może podstawowym przesłaniem jest potrzeba zakończenia marnych wojen, które nie powinny być toczone.

Uniwersalny, brutalny i szorstki - właściwy film z właściwym reżyserem i głównym aktorem. Guy Ritchie jest dobrze znany ze swojego szalonego i energetycznego stylu filmowania, a ten film nie ucieka od tego wzorca - podobnie jak Jake Gyllenhaal, który jest dobrze dobranym aktorem do filmów akcji (dziwne jest go pamiętać z filmów Donnie Darko i Brokeback Mountain, aby pokazać, jak uniwersalny potrafi być).

Wszechstronny, brutalny i surowy film - właściwy film z właściwym reżyserem i głównym aktorem. Guy Ritchie jest dobrze znany ze swojego szalonego i energetycznego stylu filmowania, a ten nie uchyla się od wzorca - podobnie jak Jake Gyllenhaal, który jest dobrze dobranym aktorem do filmów akcji (i dziwne jest przypomnieć go w Donnie Darko i Brokeback Mountain, żeby pokazać, jak wszechstronny może być).

Film The Covenant to wciągający film wojenny oparty na prawdziwych wydarzeniach, który wciąga widzów od początku do końca. Dwugodzinny film potrafi utrzymać widzów aktywnie zaangażowanych, skoncentrowanych i entuzjastycznych przez cały czas.