Cienka czerwona linia The Thin Red Line

Okoliczności wokół filmu Terence'a Malicka <i>The Thin Red Line</i> są czasami bardziej omawiane niż sam film. Wyznaczający reżyser zrobił duże wrażenie w latach siedemdziesiątych, ale nastąpiły dwie dekady milczenia. Kiedy wreszcie powrócił w 1998 roku, aby wyreżyserować tę adaptację powieści Jamesa Jonesa o Bitwie o Guadalcanal podczas II wojny światowej, wielu aktorów było zdesperowanych, aby z nim pracować, a on był w stanie zgromadzić dużą obsadę. Nakręcił ponad pięć godzin materiału, ale musiał go skrócić do trzech, pomijając wielu aktorów całkowicie z finalnej wersji.

Jeśli chodzi o filmy wojenne, ten jest okropny. Jestem pewien (chociaż nie czytałem tego), że powieść (a być może oryginalny scenariusz) musiały być fantastyczne, ale Terrence Malick naprawdę to zepsuł: brak jasnej wizji, brak inwestycji w postaci, absurdalna ilość głupich cięć. Byłem gotów zrezygnować po 40% filmu, ale moja żona chciała zobaczyć resztę (prawie jak wyzwanie, czy jest w stanie zauważyć kolejnego z wielu sławnych, którzy chcieli z nim pracować (i zapewne później tego żałowali).

Tak, ta recenzja jest pretensjonalna. A co ją pogarsza, to że w swojej sztucznej pompie nie wydaje się tak bardzo antywojenna, jak bardziej anty-zatrzymanie Japończyków i Niemców w ich ludobójczym dążeniu do dominacji światowej. Było to jakby mówili, że są zdecydowanie na lewo... tak bardzo, że popierają państwa osi jedynie dlatego, że alternatywą są Stany Zjednoczone i Demokracja i to jakoś bardziej... faszystowskie(?). Nie wiem, film cierpi na schizofrenię i przekaz ginie, gdy zda sobie sprawę, że to historia II wojny światowej, a nie wietnamska i że jakoś opowiedział się po niewłaściwej stronie II wojny światowej w swoim wysiłku, by nazwać Amerykę faszyzującym państwem. Ale dostajesz bezsensowne błądzenie i aktorów A-listy w okropnym filmie. Dobrą wiadomością jest, że wygląda ładnie... ale nie sądzę, że finalny produkt jest tym, co miał na myśli autor tego i Od teraz aż na wieki wieków.

To jest wciągające i oszałamiająco sfotografowane przedstawienie koszmarów dżunglowej wojny. Jim Caviezel gra „Witta” – zatrzymany podczas nieoficjalnego urlopu przez swojego sierżanta „Welsha” (Sean Penn) i internowany na pokładzie statku wojskowego oczekując na sąd wojskowy. Cała ta procedura jest jednak szybko porzucona, gdy ich oddział zostaje przydzielony do zdobycia ważnej pozycji na wzgórzu zajętym przez japońskie siły na Guadalcanalu. Jest to bardzo nietypowy film – choć z pewnością jest tu sporo akcji, efektów specjalnych, latających kul oraz kończyn, to jednak jest to o wiele bardziej intelektualne spojrzenie na wpływ wojny. Klaustrofobia – nawet na świeżym powietrzu – ludzi, którzy nie żyli i nie spali w pokoju ani bezpieczeństwie przez tygodnie z rzędu; ich zmęczenie i wyczerpanie, ich oddanie, odwaga i – trzeba przyznać, chwile strachu i wątpliwości są przedstawione za pomocą silnych i potężnych charakteryzacji. Nawet chwile zwycięstwa są stłumione smutkiem i rzeczywistością – przeciwne siły są uhumanizowane do tego stopnia, że cała ta poruszająca do myślenia historia staje się bardziej wzruszająca. Penn gra dobrze, podobnie jak ich despotyczny dowódca „Płk. Tail” (Nick Nolte) oraz silna obsada ansamblowa twarzy – znanych i mniej znanych – utrzymuje to dobrze przez niemal trzy godziny, gdy film jest na ekranie. Co mnie najbardziej uderzyło w tych ustawieniach, to jak inherentnie wrogie były one dla istot ludzkich nawet w najlepszych czasach, a mimo to walczyliśmy o nie – palmy i pięknie kolorowe ptaki!