Oppenheimer Oppenheimer

Oppenheimer to prawdziwy mistrzowski kurs budowania skrajnego napięcia i suspensu poprzez szybki, szczegółowy dialog, niezwykle potężną produkcję dźwięku i równie eksplozyjną ścieżkę dźwiękową od Ludwiga Göranssona. Słowa nie są w stanie w pełni opisać pięknej kinematografii Hoyte van Hoytema.

Oppenheimer nie jest dla każdego, jak stwierdził sam Christopher Nolan przed premierą filmu. Ale dla tych, którzy mają dostateczną wiedzę z zakresu fizyki i chemii, ten film jest arcydziełem. Film przenosi widza do umysłu "Ojca bomby atomowej", jak myśli, jak się czuje z dużą dokładnością. Nolan pięknie opisuje jego życie zarówno na płaszczyźnie prywatnej, jak i zawodowej. Muzyka, dźwięki w każdej scenie są najwyższej klasy. Wizualizacje fizyki kwantowej, rozszczepienia jąder, eksplozji nuklearnych są oszałamiające.

Ten film zabierze Cię w ekscytującą podróż przez historię, zręcznie łącząc wciągającą opowieść i zapierające dech w piersiach wizuale. Występy były na najwyższym poziomie, całkowicie mnie pochłonęły emocje postaci. Zdecydowanie warto zobaczyć!

Cillian Murphy jest teraz bardzo popularny. Film jest jednak trochę za długi.

Przecięcie innowacji, nauki, biurokracji politycznej i etyki spotyka się w filmie „Oppenheimer” scenarzysty i reżysera Christophera Nolana, ciemnym i wymagającym biograficznym filmie ojca bomby atomowej, Dr. J. Roberta Oppenheimera. Ten głęboki epicki film trwa trzy godziny, ale nigdy nie wydaje się zbyt długi, nawet jeśli boleśnie oczywiste jest, że Nolan oddaje się swojemu projektowi z pasją.

Mistrzowskie arcydzieło kinematograficzne, jakim jest Oppenheimer, pozostawia niezatarty wrażenie na każdym, kto go ogląda. Christopher Nolan naprawdę się przebił tym filmem, przynosząc poruszającą wiadomość o przerażeniach wojny nuklearnej. Doskonała reżyseria i wybitne występy Cilliana Murphy'ego, Roberta Downey Jr. i innych wciągają cię w historię, sprawiając, że czujesz się, jakbyś był właśnie tam, w samym środku wszystkiego. Nawet jeśli nie ma żadnych scen akcji, film i tak utrzymuje cię na krawędzi fotela przez całe jego 3-godzinne trwanie. Oppenheimer to biograficzny film, o którym każdy zna zakończenie, ale dzięki ekspertalnej reżyserii i zachwycającym występom, to doświadczenie pozostawi trwałe wrażenie na tobie.

Oppenheimer: Czuję, że mam krew na rękach, panie. Truman: [wyjmuje z kieszeni chusteczkę i podaje mu ją] Myślisz, że kogoś w Hiroszimie czy Nagasaki obchodzi, kto zbudował bombę? Niesamowicie dobrze napisany i niezwykle dobrze zagrany dramatyczny film o bardzo pełnym wydarzeń i skomplikowanym życiu J. Roberta Oppenheimera i jest piękny. Jestem naprawdę zaskoczony, że to ogromny letni hit. Za każdym razem, gdy Christopher Nolan wypuszcza film, to oczywiście wydarzenie na całym świecie, ponieważ zrobił wiele świetnych filmów i jest jednym z niewielu filmowców pracujących dzisiaj, którzy naprawdę troszczą się o kino i cenią ten filmowy doświadczenie. Jest również jedną z niewielu osób, które naprawdę dostały budżet na wsparcie swojej miłości do kina. Filmuje na filmie, robi wszystko praktycznie, chce jak najmniej CGI i rzekomo twierdzi, że w tym filmie nie ma nawet jednego ujęcia CGI. Jeśli to naprawdę jest prawda, jeśli nie zawarł nawet ujęć na czyszczenie filmu, to mój duch właśnie opuścił moje ciało. To zadziwiające.

Doskonały, doskonały przykład prawdziwie zdefiniowanego kina. Przy trzygodzinnej długości, bardzo podobnie jak LOTR, wydaje się znacznie krótszy. Trzeba obejrzeć.

Z dziesięcioma innymi recenzjami na tej stronie nie będę dokładnie oceniał tego, co mi się podoba, a co nie. Jestem pewien, że inne recenzje poruszyłyby kwestie, na które mógłbym zwrócić uwagę. Mogę tylko powiedzieć, że uważałem, że to naprawdę dobry film: inteligentnie napisany i ładnie zagrany. Miałem pewne trudności ze śledzeniem szczegółów w niektórych miejscach - nie z powodu skomplikowanej struktury czasowej (choć przyznaję, że wolę proste opowiadanie historii, jak na przykład w Ojcu chrzestnym), ale raczej dlatego, że nie mogłem podnieść głośności na tyle głośno, aby słyszeć, gdy postaci mówiły cicho i / lub szybko, a bez napisów musiałem czekać na kontekst rozmów, który pomógł mi uzupełnić to, czego mi brakowało. Byłoby szkoda mieć taką małą rzecz na drodze do tego, aby dobry film był świetny.

Film jest niewiarygodnie przereklamowany i pełen zbędnie dramatyzowanych scen, co czyni go nadmiernie długim. Przedstawia Oppenheimera jako klasyczny stereotyp, portretując go jako najmądrzejszego człowieka na świecie, który może nauczyć się języka w ciągu sześciu tygodni, w towarzystwie agresywnie napisanych zaawansowanych równań na tablicy z głośną ścieżką dźwiękową.

Naprawdę czekałem na ten film. Niestety muszę powiedzieć, że byłem raczej rozczarowany, gdy film dobiegł końca. Jeden z najbardziej imponujących projektów, który kiedykolwiek został podjęty, pełen wyzwań naukowych i wykonany pod ogromną presją. To właśnie powinno być tematem filmu. Niestety tak nie jest. Zamiast tego cała nauka, wyzwania i osiągnięcia są tylko pobieżnie omawiane, a my jesteśmy karmieni trzema długimi, nudnymi godzinami o intrygach politycznych i jego życiu seksualnym. To nie to, czego oczekiwałem, i zdecydowanie nie to, co chciałem oglądać. Hollywood potrafi zamienić naukę w krwawą, mydlaną dramę. Christopher Nolan zdecydowanie nie jest osobą, która powinna zajmować się tworzeniem filmów o nauce czy historii. Jego Dunkierka była rozczarowująca, a Gwiezdne wojny były zarówno słabym filmem, jak i żartem, jeśli chodzi o naukę. Chyba powinienem byłem obniżyć swoje oczekiwania, gdy zobaczyłem, że to mu dali film.

Szczere, zbyt długie. To naprawdę dwa długie filmy. Pierwsza połowa skupia się głównie na nauce i naukowcach. Druga połowa/film zajmuje się politycznymi i moralnymi konsekwencjami nauki. Poza fabułą Nolan zaoferował nam pierwszorzędny skład grający na swoim szczycie, piękną kinematografię i przyjemną muzykę.

Oppenheimer może nie być dla wielu osób, ale dla mnie był cudowny. Ten film wymaga pewnej wiedzy i zainteresowania nauką, ale to nie oznacza, że musisz być ekspertem. Zdecydowanie polecam zrobić trochę badań przed i po obejrzeniu filmu, aby go lepiej zrozumieć. Polecam także zrobić badania na temat prostych faktów dotyczących Projektu Manhattan, kto są ludzie zaangażowani w Projekt Manhattan i kto jest Oppenheimer przed i po obejrzeniu filmu.

To była interesująca recenzja filmu. Ale scena z bombą jądrową trochę mnie rozczarowała. Nawet gdy zaczęły się napisy końcowe, pomyślałem: "Poczekaj, naprawdę ta tak popularna scena z bombą jądrową to było to, co widziałem w Los Alamos? Wyobrażałem sobie inną większą i destrukcyjną bombę!

Film jest dramatyczny, trzymający w napięciu i daje wgląd w prawdziwe wydarzenie, które miało miejsce w przeszłości.

Tak, jakość filmu. Oppenheimer spełnił moje oczekiwania. Z Christopherem Nolanem na czele i Cillianem Murphym w głównej roli, który moim zdaniem nie zawodził. Nawet pomimo prawie 3-godzinnej długości filmu nie było żadnych powolnych/nudnych momentów, wszystko było fascynujące. Od Murphy'ego oczekiwałem sensacji i to dokładnie to, co dostałem. Co do reszty obsady, Emily Blunt jest imponująca, Matt Damon i Robert Downey Jr. pokazują jakość. Wszyscy inni mają mniej czasu na ekranie, ale zdecydowanie go dobrze wykorzystali. Film mnie kompletnie pochłonął, chociaż nie jest moim ulubionym filmem Nolana. Na przykład Dunkierka i Tenet mnie mniej poruszyły, ale wciąż je bardzo cenię. Warto go obejrzeć.

Problem z biografiami polega na tym, że musisz upewnić się, że nie wkładasz swoich własnych przekonań i nie przedstawiasz ich jako faktów do wybielania osoby/organizacji. Oppenheimer był naprawdę genialnym naukowcem, ale był również KOMUNISTĄ (istnieje wiele dowodów/artykułów na ten temat i nawet przyznał, że lubił komunistyczne idee i wartości, był członkiem komunistycznych frontów, prenumerator komunistycznych czasopism, regularnie wysyłał im pieniądze, jego brat, żona, kochanka i uwierz lub nie, wielu jego studentów było również znanymi komunistami). Rzeczywiście był zagrożeniem dla bezpieczeństwa i niektórzy mogliby pójść dalej i twierdzić, że popełnił akt zdrady, ale film przedstawiał fałszywy obraz Oppenheimera jako "uciskanego naukowca", który musiał znosić wielką niesprawiedliwość dla wyższego dobra zatrzymania wyścigu zbrojeń jądrowych.