Planeta Małp Planet of the Apes

Jestem poszukiwaczem. Ale moje marzenia nie są takie jak twoje. Nie mogę przestać myśleć, że gdzieś we wszechświecie musi być coś lepszego niż człowiek. Musi.

Film science fiction o przełomowym podejściu (w zbyt wielu sposobach, aby tu wszystko wymienić), wystarczy powiedzieć, że wszystko, co przyszło po nim, zawdzięcza filmowi dług tak duży jak Kubrick's 2001, także zrobiony w '68. Każdy, kto cieszył się z niedawnej trylogii rebootu, powinien znaleźć ten film.

Scenarzyści przekształcili niezbyt dobry powieść w alegorię o rasie i religii. Film przyjmuje także jądrowe stanowisko, które ma wpływ na jego zakończenie. Charlton Heston gra Taylora, astronautę, członka załogi czteroosobowej długoterminowej misji kosmicznej. Wylądowali na tym, co wygląda na opuszczoną planetę. Wkrótce napotykają niektórych myśliwych/zbieraczy ludzi, którzy nie mówią. Następnie natykają się na małpy na koniach, które mówią po angielsku. Małpy traktują ludzi jak zwierzęta. Taylor zostaje zraniony przez małpy i początkowo nie może mówić. Samica małpy, która jest zoologiem, jest zszokowana, gdy Taylor zaczyna mówić. Inne małpy widzą w nim zagrożenie. Taylor, który potrafi mówić i myśleć, jest przeciwko temu, czego nauczyły się małpy. Odpowiedź leży w strefie zakazanej, co stało się z ludźmi. Film porusza kwestie związane z relacjami rasowymi, traktowaniem zwierząt i przestrzeganiem świętych tekstów. To mocny film znany ze zaskakującego zakończenia.

Po obejrzeniu wszystkich trzech filmów z nowej serii, przystąpiłem do oglądania oryginalnej serii spodziewając się czegoś dość podobnego. Ku mojemu miłemu zaskoczeniu, to zupełnie inna historia. To fascynująca dynamika, która jest ustawiona w tej wersji, którą w rzeczywistości wolę w porównaniu z filmami z lat 2010 - jak zabawne są same w sobie. Jest ładnie tempowana i ma dobrą kinematografię.

Wygląda na to, że ten film jest niemal tak samo znany dla ludzi, którzy w nim nie uczestniczyli - Marlon Brando, Edward G. Robinson, Steve McQueen i nawet Ingrid Bergman, jak za swoje osiągnięcia jako przemyślany kawałek kina. Zawsze uważałem, że wystąpienie Charltona Hestona miało trochę zbyt teatralnego monologu; ale naprawdę działa to w tej egzystencjalnej opowieści sci-fi. Po powrocie z podróży kosmicznej na Ziemię kilka tysięcy lat po ich opuszczeniu, załoga odkrywa planetę (nawet nie są pewni, która to jest), rządzoną przez małpy z własnym zaawansowanym, hierarchicznym, chociaż nadal agrarnym społeczeństwem. Heston jest szybko schwytany, ale na szczęście wpada pod opiekę dwóch ciekawskich naukowców „Ziry” (Kim Hunter) i „Corneliusa” (Roddy McDowell), którzy podejrzewają, że o początkach ich społeczeństwa jest znacznie więcej, niż często cytuje się w świętych pismach „Dr. Zaiusa” (Maurice Evans). Konfrontacja małpy i człowieka prowadzi do dość zabawnych scenariuszy i ponad 50 lat później wciąż stawia kilka istotnych pytań o założenia i zachowanie człowieka wobec reszty życia na naszej planecie.

Planeta małp (1968) to fantastyczny film, który dostarcza prawdziwe doświadczenie widzowi. Nie ma wymówek, dlaczego ktoś by nie mógł cieszyć się tym filmem. Taylor i jego przyjaciele lądują statkiem kosmicznym na ziemi rządzonej przez przeklęte brudne małpy. Jeśli tego jeszcze nie widziałeś, to wstyd. 9-10.