K-19 K-19: The Widowmaker

K-19: The Widowmaker to rosyjska odpowiedź na filmy Run Silent, Run Deep / Crimson Tide, z tą różnicą, że jest tak rosyjski jak Gorky Park Michaela Apteda - wciąż nie jest to jednak zła towarzyska. Podobnie jak Gorky Park, który miał dwóch wielkich aktorów Willa Hurta i Briana Dennehy'ego, K-19 koncentruje się wokół dwóch solidnych wykonawców: Harrison Ford i Liam Neeson w rolach Clarka Gabla i Burt Lancastera / Gene Hackmana i Denzela Washingtona z RS, RD i Crimson Tide. Faktycznie, jest trzeci, równie ważny, występ: tytułowa łódź podwodna emerging (i zanurza) jako postać sama w sobie; problem polega na tym, że nie robi swoich własnych sztuczek. Kiedy jest jeszcze w doku, łatwo jest uwierzyć w rzeczywistość statku i wszystko, co za sobą niesie; jak tylko zanurzy się, idzie też na brzuch. K-19 jest w swoim najlepszym momencie, gdy akcja toczy się na pokładzie - a dla filmu, w którym jest wiele ćwiczeń, ten jest nasycony napięciem i suspensem.

Dość niezgrabny morski thriller z zimnej wojny, który próbuje łączyć wiarygodną naukę z płytką propagandą w dość niezgrabny sposób - oraz obsadę, która sprawia, że film ma ten sam poczucie tonięcia, jakie musiała mieć podwodna łódź podczas pierwszego wypłynięcia. Jest jasne, że systemy na pokładzie tej najnowocześniejszej rosyjskiej łodzi „K-19” spowodują, że pierwsza podróż będzie pełna niebezpieczeństw, a kapitan Harrison Ford, który ślepo wierzy, że nie może nic pójść nie tak, prowadzi do wielu napięć w załodze - zwłaszcza od oficera wykonawczego Liama Neesona - którzy wszyscy widzą go jako rodzaj „Kapitana Bligha”. Technicznie film wywołuje autentyczne poczucie zagrożenia i klaustrofobii, ale gwiazdy nie mają naprawdę dość materiału do pracy poza ich bardzo dwuwymiarowymi charakteryzacjami, a widok Johna Shrapnela (którego syn Lex również występuje) jako radzieckiego admirała jest graniczny z komicznym. Ma chwile tempa i zagrożenia - ale są rzadkie i bardziej niż zrekompensowane dość kiepskim CGI i naprawdę przeciętnym scenariuszem.