W blasku ekranu I Saw the TV Glow

Po obejrzeniu tego kawałka chaotycznego, niezogniskowanego ścierwa, wolałbym raczej patrzeć na blask telewizora. Autorka i reżyser Jane Schoenbrun niezrozumiały mądry horror to absolutna strata czasu, nie wspominając już o cenie biletu. Ta powoli rozwijająca się historia dwóch psychicznie i emocjonalnie zakłopotanych nastolatków, Owena i Maddy, którzy zaprzyjaźniają się przez tandetny nocny 1990s sci-fi/horrorowy serial telewizyjny zatytułowany The Pink Opaque, z trudem próbuje odnaleźć swoją drogę. Gdy Owen dorasta do dorosłości, jego towarzyszka zniknie tajemniczo, gdy serial jest nagłym zakończony, pozostawiając go zastanawiającego się, co jej się stało, aż tajemniczo powraca lata później z rozdrobnioną historią, która nie ma sensu od góry do dołu. Efektem jest niezrozumiała opowieść, która wcale nie jest przerażająca (nawet w przenośni) i kończy się jako skomplikowany mikst 90s teen angst, przedłużone i niewytłumaczalnie włączone wideoklipy muzyczne, eksploracja seksualnej dwuznaczności i nieudolna próba symbolicznego zajęcia się kwestiami związanymi z osobistą dezintegracją i samorealizacją. Istnieje również wiele elementów fabuły i obrazów, które są zawarte w narracji i nie są rozwijane ani zgłębiane. Na plus należy zauważyć, że film posiada ładny design, intrygującą kinematografię, dobrą dawkę kampowej rozrywki (choć zdecydowanie za mało z niej) i zręcznie zmontowany soundtrack (najlepszy atrybut tego wydania). Jednak, gdy goście muzyczni filmu otrzymują większe wyróżnienie niż członkowie obsady i soundtrack okazuje się być jego największym atutem, nie wróży to dobrze dla ogólnej jakości produkcji. Szczerze mówiąc, czuję się naprawdę zdenerwowany (i czuje się oszukany), kiedy opuszczam kino po obejrzeniu filmu, którego zwiastun i marketing wydają się obiecywać wiele, a ostatecznie nie udaje się dostarczyć towaru, i to jest bardzo przypadek tego pretensjonalnego, niespełnionego filmowego katastrofy. Nie trać czasu ani pieniędzy na ten film.

Byłem rozczarowany płynnością fabuły w filmie 'I Saw The TV Glow'. Pomimo tego, melancholijna atmosfera filmu jest pięknie przekazywana przez cały czas, skutecznie podkreślając jego tematy. Wizualnie jest oszałamiający, a połączenie najlepszego montażu i efektów wizualnych podnosi kinematografię do wyjątkowego poziomu.

Potrzeba i styl, brakująca treść 'I Saw the TV Glow' oferuje ważną wiadomość, która ewidentnie trafia do serc ludzi, którzy muszą ją usłyszeć, a piękne wizualizacje otaczają ją emocjonalnymi barwami. Mogłaby być bardziej dogłębna, szczegółowa i zorganizowana, ale robi to, co sobie założyła. Jeśli nie trafia do ciebie, prawdopodobnie nie jesteś docelową publicznością.

Opowiadane za pomocą różnych technik narracyjnych, ten ciekawy film zdecydowanie ma silny punkt, ale jakoś nie udaje mu się tam dotrzeć. Chodzi o relację między dwiema osobami na marginesie społeczeństwa. „Owen” (Ian Foreman potem Justice Smith) mieszka z rodzicami, podczas gdy „Maddy” (Brigette Lundy-Paine) mieszka z jej obojętną matką. Jest o kilka lat starsza od niego, i z początku zaprzyjaźnili się przez program telewizyjny o nazwie „Pink Opaque”, który oglądała od kilku sezonów, ale kończył się o jego 22:15 czasie snu. Jej zainteresowania seksualne kierują się gdzie indziej, ale on, zupełnie niezainteresowany, chce po prostu zobaczyć program. Impreza o poranku zaczyna toczyć się ich tajemniczą przyjaźń, która inspiruje nas do rozważenia różnych kwestii związanych z tożsamością seksualną i płciową, płynnością i czasami dość traumatycznymi skutkami, jakie mogą mieć na ludzi emocjonalnie i psychologicznie nieprzygotowanych do radzenia sobie w młodym wieku. Wykorzystanie serialu telewizyjnego jest dość skutecznym przewodnikiem dla tematu, ponieważ wykorzystuje nadnaturalne, aby wzbudzić zarówno element strachu, jak i element absurdalności - szczególnie lody i zupełnie niegroźnego „Pana Złowrogiego”, których cele i dynamika zmieniają się w miarę rozwoju postaci w całej narracji. Nagle znika na dziesięć lat, po czym wraca do jego życia z pytaniami do zadania i do odpowiedzi, ale czy nadal jest tą samą osobą i czy którykolwiek z nich jest bardziej zadowolony z tego, kim naprawdę są? Ma krótkie momenty, aby rozjaśnić nastrój, ale w większości to dość intensywny i powolny wgląd w dwie postacie, których po prostu nie czułem, że znam. Podejrzewam, że to może rezonować intensywnie z osobami borykającymi się z zawiłościami tożsamości płciowej, ale dla reszty z nas wskazało nas w dobrym kierunku, ale potem nas po prostu opuściło, abyśmy wypełnili zbyt wiele osobowości „Owena” i „Maddy”, aby pasowały do naszych własnych oczekiwań czy aspiracji dla nich. To tak, jakby auteur Jane Schoenbrun dała nam krawędź układanki i zostawiła nas, abyśmy resztę wykonali - bez konieczności istnienia właściwego sposobu jej zrobienia. Ma także jedno lub dwa podejścia do doprowadzenia spraw do wniosku - albo przynajmniej tyle, ile faktycznie mamy, a to dla mnie nie zadziałało. Nie potrzebowałem „końca”, ale to, co dostaliśmy, było trochę słabe. To intrygujący kawałek kina czasami, ale dla mnie trochę się pogubił.