Moulin Rouge! Moulin Rouge!

Moulin Rouge ma wiele rzeczy, które mi się podobają, ale czasami jest niespójny. Wszyscy aktorzy byli znakomici. Uważam, że była to najlepsza rola Nicole Kidman w jej karierze. Ewan McGregor zwykle nie dodaje zbyt wiele głębi swoim postaciom, ale w tym filmie było to wystarczające. Jim Broadbent był charyzmatyczny, a Richard Roxburgh był bardzo przekonującym zboczeńcem, aż po swoją postawę. Podobało mi się, jak dobrze wykreowali każdą z tych postaci. Reszta aktorów była również doskonała, ale historia nie wnosiła wiele głębi do ich postaci, a one po prostu wydawały się tłem lub środowiskiem dla głównej czwórki, często stając się wygodą dla scenarzysty lub stanowiącym zestaw oczu, przez które mogliśmy patrzeć z zewnątrz do wewnątrz. Było wiele części, które cieszyły mnie w tym filmie, szczególnie segmenty, w których eksplorowano związek Kidman i McGregora. To stworzyło świetne drugie akty filmu. Pierwszy i trzeci akt uważałem za cierpiące z powodu szybkiego, niemal epileptycznego montażu Baz Luhrmanna. Jego styl nie jest dla wszystkich, ale szczególnie w tym filmie nie pozwolił na dużą głębię filmu w pierwszym i trzecim akcie, a wydał się efektowny i showy. Stworzyło to problemy z tempem, które uważałem, że gdyby zwolnił i skupił się bardziej na postaciach zamiast wciskania jak największej liczby ujęć do filmu, historia płynęłaby o wiele lepiej. Inną dużą niespójnością filmu było temat, do którego zmierzał, i temat, na który ostatecznie wpadł. Przez cały film budowano temat wiary w miłość bez względu na wynik, ale ostatnia minuta i pół filmu zamienia go w tragedię, którą uważałem za nieuzasadnioną i niezasłużoną. W przeciwnym razie naprawdę chciałem bardziej cieszyć się tym filmem, niż mi się udało. Doskonałe drugie akty z wybitnymi występami i sympatycznymi postaciami, ale z problemami z tempem i niespójnościami w budowaniu filmu, który naturalnie przechodziłby od jednego pomysłu do drugiego, powstrzymuje mnie od ocenienia go wyżej. Mimo to całkiem przyjemny i godny ponownego obejrzenia film.

Mógłbym kontynuować, dlaczego podobał mi się ten film - do diabła, recenzowałem go 3 razy na Letterbox! Ale jednym prostym słowem, które najlepiej opisuje Moulin Rouge, jest wzruszający. Ten film wywołuje wzruszające uczucie za każdym razem, gdy mam okazję go zobaczyć. Blichtr, glamour, muzyka i historia. To jest idealna historia miłosna. Ewan McGreggor i Nicole Kidman byli wspaniali. Polecam ten film jako walentynkową niespodziankę!

Christian (Ewan McGregor) jest walczącym pisarzem mieszkającym o krok od legendarnego Moulin Rouge w Paryżu. Wydaje się dość samotną postacią, dopóki przypadkiem nie zaprzyjaźni się z Toulouse-Lautrecem (John Leguizamo) i nie zostanie wprowadzony do hedonizmu klubu prowadzonego przez Zidlera (Jim Broadbent), który ma w swoim składzie supergwiazdę Satine (Nicole Kidman). Christian jest zauroczony, musi ją spotkać w swoim niebieskim mieszkaniu w kształcie słonia i miłość musi nadejść, prawda? No cóż, może tak, ale Zidler ma inne plany w imieniu plugawego Duka (Richard Roxburgh), który postanowił ją zabrać. Christian teraz czuje się zainspirowany i zabiera się za pisanie swojego spektakularnego spektaklu muzycznego, który tylko cienko maskuje rosnący romans między nimi, jednocześnie miejąc nadzieję, że Duke nie odkryje prawdy. Te rzeczy są jednak drogie, więc sprzedajny Zidler musi w końcu zawrzeć pakt z diabłem, aby zapłacić rachunek - co pozostawia wszystkich wystawionych na zdradzieckość zalotnego arystokraty. Dowiadujemy się także, że, co nie było nietypowe na przełomie XIX i XX wieku, Satine nie jest w najlepszym stanie, więc czas może nie być ich sprzymierzeńcem. Czy potrafią pokrzyżować plany rozpustnemu Dukowi i ocalić swoją miłość? Choć McGregorowi niezbyt podobało mi się jego raczej płaskie śpiewanie, reszta to bardzo zabawna wędrówka przez plugawy paryski świat przepełniony seksem, żywiołowością i tylko odrobiną zła. Broadbent jest w swoim żywiole jako mistrz ceremonii, który wyglądałby równie imponująco prowadząc cyrk - a rzeczywiście to cyrk, który jego upity i napaleni goście chcą każdej nocy, gdy pierwotny klub erotyczny ożywa kolorami, tańcem i szampanem. Ścieżka dźwiękowa działa naprawdę dobrze, wykorzystując praktycznie każdego od Rufusa Wainwrighta przez Eltona Johna po Broadway i T-Rex - nawet Kylie udaje się zagrać tinker-bell cameo. Film wygląda świetnie, z ogromną uwagą na szczegóły wyglądu; kostiumy i scenę - z niebezpiecznie uniesionym słoniem nad głową. Jest mnóstwo chemii między McGregorem a bardzo naturalnie wyglądającą Kidman i dwie godziny szybko mijają. To jeden z tych filmów, który pozytywnie pływa na dużym ekranie i za każdym razem, gdy go oglądam, zdaję się wyciągać trochę więcej z humoru i patosu w tekście. Oryginalny, dziwaczny, szalony i zabawny.