Dream Scenario Dream Scenario

Pakowanie dużych ilości materiału i pomysłów do jednego filmu może skutkować zagmatwanym, zdezorientowanym bałaganem, bez względu na to, jak szczytne intencje reżysera mogą być. Jednakże w swoim trzecim filmie scenarzysta i reżyser Kristoffer Borgli radzi sobie w większości przypadków, jeśli chodzi o podjęcie tak imponującego zadania. Ten niekonwencjonalny opowieść o profesorze na uniwersytecie, który jest od dawna zatrudniony, ale niedoceniony (Nicolas Cage), zabiera widzów w dziką podróż przez różne dziedziny sławy, metafizyki, kultury anulowania, nieustępliwego grupowego myślenia, niezrealizowanych, niedostatecznie realizowanych pragnień, oraz negatywne konsekwencje każdego z tych aspektów. Wszystko to zaczyna się, gdy średni wieku bohater nagle zaczyna pojawiać się w snach licznych osób, wielu z nich nawet go nie zna. Ta ciekawa oniryczna anomalia – zainspirowana metafora obecności w mediach społecznościowych i w oczach publiczności – szybko zamienia go w nocną sensację medialną, która zaczyna się od hojnego obdarzania uwagi i pożądliwej podziwu, ale równie szybko prowadzi go do bycia pogardzanym i odrzuconym wyjętym spod prawa. Szybko staje się czymś więcej niż tylko wczorajszymi nowinami; staje się obiektem ukierunkowanej kampanii kultury anulowania, mowy nienawiści i bezwzględnego wykluczenia. I, co ironiczne, to wszystko wynika z czegoś, czego nigdy nie chciał ani o co nie prosił (przynajmniej nie w takiej formie, jaką ostatecznie przyjął). Z powyższego opisu mogłoby się wydawać, że reżyser starał się zbytnio zapełnić ten pojazd zbyt wielką ilością materiału, aby widzowie mogli go przetworzyć i zrozumieć, i są momenty w historii (szczególnie w ostatniej półgodzinie), gdzie można by było podać do tego argumenty. Jednakże, opowiadając tę alegoryczną baśń, reżyserowi udało się trzymać idee narracji wyraźnie posortowane i w kontekście, aby przekazać swoje przesłanie, mocne opowieść ostrzegawczą o punkcie, w którym jako społeczeństwo osiągnęliśmy w tych potężnych i potencjalnie szkodliwych kwestiach i praktykach. To są idee, które wszyscy musimy usłyszeć, ale rzadko robimy to ze względu na cały hałas wokół nas, który przeszkadza nam w słuchaniu muzyki ze względu na ilość nut. Pomimo tej powagi, „Senne Scenariusz” jest nasycony zabawnym, śmiesznym humorem i doskonałymi występami (szczególnie Cage i Michael Cera jako pusty, zapatrzony w siebie ekspert od zarządzania marką), uzupełniony zręcznym montażem filmu i starannie dobranymi ujęciami, które skutecznie punktują nastrój wielu scen. Scenariusz jest ogólnie solidny, choć zaczyna odchylać się od materiału, który najlepiej działa w ostatnim akcie, i są tu kilka graficznie brutalnych sekwencji, na które wrażliwi widzowie powinni uważać. Niemniej jednak, jest to rodzaj produkcji, który powinien być tworzony w większej liczbie w dobie, gdy tak wielu z nas straciło kontakt z rozumem, naszym istnieniem i samymi sobą. Być może oglądanie takiej oferty mogłoby pomóc nam wszystkim usiąść, pomyśleć i wrócić na właściwą drogę, zanim będzie za późno.

Kiedy profesor college'u „Matthews” (Nicolas Cage) zaczyna pojawiać się w snach obcych (oh, i swojej żony!), jego całe życie zostaje wywrócone do g góry nogami. Na początku jest to raczej niewinny fenomen, gdy jego pojawienia są przelotne, nieconclusive i nieszkodliwe. Aż do momentu, gdy spotyka osobę, która miała doświadczenie o wiele bardziej intymne. Nie tylko to spotkanie nie idzie zbyt dobrze (na różnych poziomach!), ale wydaje się zmieniać samą naturę iluzji dla wszystkich, zamieniając je raczej w koszmary... Następuje przewidywalna, czasami brutalna, reakcja, która czyni życie tego człowieka - i jego rodziny - niemal nie do zniesienia. Co teraz zrobić, kiedy jego sława wraca, by go ugryźć? Całkiem podobała mi się pierwsza półgodzina tego ekscentrycznego i zabawnie napisanego dramatu. Cage zawsze jest dość dobry w wyśmiewaniu samego siebie, i wydaje się, że czerpie radość z jazdy na początku. Kiedy jednak historia staje się nieco ciemniejsza, traci impet. Jego urok i wyjątkowość stają się raczej zagłuszone w dość niezgrabnym ataku na „kulturę anulowania”, która istnieje wśród tych, którzy prowadzą swoje życie poprzez media społecznościowe. To nie jest pierwszy ani najlepszy przykład, który stawia równoległość między tym, co jest realne a co jest faktem - nawet gdy takie różnice są łatwo rozpoznawalne, po pewnym czasie miałam wrażenie, że film nie ma jasnego pomysłu na zakończenie bez faktycznego udowodnienia swojego, dość przygnębiającego, punktu. Pomysł jest interesujący, wykonanie jest w porządku - ale ostateczny produkt jest dość niezadowalający.

Film nie musi być najbardziej oryginalny, ale jest to coś niespodziewanego. Oglądam większość filmów od A24 bez wcześniejszego czytania o nich.

Tylko Cage potrafi stworzyć takiego okropnego, egoistycznego człowieka na ekranie i jednocześnie utrzymać zdolność budowania relacji. Jest niesamowity. Kreatywne małe woke-sterpiece dające niewiarygodny zwrot niektórym współczesnym problemom, co prowadzi do tragicznej komedii.