Perswazje Persuasion

Perswazja wydaje się być kolejnym typowym przypadkiem adaptacji książek: każdy, kto jest zaznajomiony z oryginalnym materiałem, będzie miał problem docenić nawet najmniejszą zmianę; ci, którzy nie znają wcześniej powieści Jane Austen, mogą cieszyć się filmem samym w sobie. Jako ktoś należący do tej drugiej grupy, byłem zaskakująco usatysfakcjonowany. Pomimo podążania wszystkimi ścieżkami narracyjnymi w najbardziej przewidywalny, klasyczny sposób możliwy, wspaniałe wykonanie Dakoty Johnson oraz nieoczekiwane, zabawne interakcje są wystarczające, aby oglądanie było dość przyjemne. Daleko mu do bycia innowacyjnym czy wyjątkowym, ale nadal służy jako rekomendacja dla fanów gatunku.

Istnieją dwie grupy widzów, które twierdzą, że nienawidzą tego filmu, i mam pewne współczucie dla jednej z tych grup. Purystom Jane Austen bardzo się to nie podoba („wściekli puryści” - powiedz to trzy razy szybko). Historia została zaktualizowana - tak trochę. Mamy tu współczesny język i wyrażenia pojawiające się tu i ówdzie, ale wyraźnie to wciąż dzieje się w przeszłości. Ma nowoczesne podejście, ale wciąż pozostaje w przeszłości. W tej wersji jest więcej dowcipu i humoru, i mi to pasuje. To, że Anne mówi bezpośrednio do kamery, jest czymś innym dla adaptacji Austen. Zwykle nie przepadam za narracją i voiceoverem, ale ponownie, jest dowcipne i dla mnie to działa. Jeśli mam ochotę obejrzeć adaptację bliższą oryginalnej powieści, zawsze są dostępne wersje z lat 1992 i 2007, na które zawsze można polegać. Zawsze będą istnieć.