Ojciec Stu Father Stu

Nie chcę zaczynać od tego, że w pełni rozumiem całą tę nienawiść, jaką ten film dostaje, ponieważ przez pierwszą połowę filmu ja również go nienawidziłem. Zbyt wiele postaci jest po prostu nieprzyjemnych i odpychających... zwłaszcza postać Billa Longa, którą gra Mel Gibson. Fabuła... no, fabuła przebiega fatalnie przez pierwszą połowę filmu. Dopiero później, gdy Stuart Long postanawia zostać kaznodzieją, zacząłem się faktycznie angażować w film, i dlaczego? Ponieważ Long był absolutnym ścierwem, którego nie chciałem oglądać przez pierwszą połowę filmu. To nie znaczy, że nie polubiłem postaci Stuarta Longa na końcu filmu, ale nie mogłem go lubić przez pierwszą połowę.

Mark Wahlberg jest kompetentny jako tytułowy bokser, który polubi młodą kościelną Carmen (Teresa Ruiz). Nie może do niej podejść, więc zdecyduje się dołączyć do jej kościoła i zobaczyć, czy to pomoże. Problem polega na tym, że dosyć szybko odkrywa, że jest coś w tej "Boskiej" sprawie i postanawia sam się wyświęcić na księdza - zostawiając wszystkie myśli o dziewczynie za sobą. Tymczasem odkrywa, że cierpi na degeneracyjną chorobę, która okaże się upośledzająca w miarę starzenia się. Jest to jeden z tych inspirujących opowieści, ale po prostu nie przepadłem za "Stu". Jego głęboka i dość nagła konwersja zdawała się mało wyjaśniona w kontekście filmu i oprócz kilku porządnych wystąpień od zawsze solidnej Jacki Weaver (jego matka) reszta tego było trochę pozbawiona treści. Nigdy nie czułem, co sprawia, że ten człowiek działa! Miło jest zobaczyć Malcoma McDowella z powrotem na ekranie, a Mel Gibson jest całkowicie wystarczający jako jego raczej obojętny ojciec - ale niestety, cały ten film to tylko kolejna, czasami poruszająca, biografia jednego z wielu, którzy żyją, aby inspirować poprzez swoje kościoły (lub nie), zmierzając naprzeciwko przeciwności i prób, które dręczą wielu ludzi. Da się to oglądać, ale obawiam się, że równie łatwo jest zapomnieć.