CODA CODA

Sundance to jeden z tych festiwali, które przynoszą dziesiątki imponujących filmów od scenarzystów-reżyserów, którzy naprawdę angażują się w sztukę tworzenia filmów i opowiadania historii. Oczekiwałem, że wiele filmów mnie emocjonalnie poruszy i że niektóre będę trzymał blisko serca aż do końca roku. Jednakże nie spodziewałem się, że właśnie pierwszy film, który zobaczę, będzie poważnym kandydatem na mój absolutny ulubiony film festiwalu.

Nie mogę sobie wyobrazić osoby, której nie poleciłbym filmu „CODA”, podnoszący na duchu, emocjonalnie bogaty film od scenarzystki / reżyserki Sian Heder. Ten film, który zadowoli widzów, jest jednym z pierwszych prawdziwych klejnotów, które zadebiutowały na tegorocznym festiwalu Sundance Film Festival, a ja nadal płynę na fali dobrych wibracji godzinę później.

CODA to inspirujący film, który dostarcza muzyki i głosu osobom niesłyszącym, podkreślając ważne tematy. Historia skupia się na Rubi, jedynym słyszącym członku głuchej rodziny, która prowadzi małe rybackie przedsiębiorstwo. Rubi pomaga i wspiera swoją rodzinę, głównie tłumacząc wszystko na język migowy dla osób niesłyszących. Odkrywa niesamowity talent, który sprawia, że czuje się pełna życia i szczęścia. Ale oba światy nie są dla niej łatwo zarządzalne, ponieważ społeczeństwo i rodzice nie są gotowi, by się nawzajem zrozumieć. Jej rola staje się kluczowa dla jej rodziny, zwłaszcza gdy nowe prawo zagraża ich biznesowi i przyszłości. Dlatego, aby utrzymać swoje marzenia, będzie musiała walczyć, poświęcić się i zmienić rzeczywistość wokół swojej historii. Na szczęście Rubi spotyka niezwykłą postać podczas swojej podróży i wydarzy się coś potężnego. To wciągająca historia.

Choć całkiem mi się podobało, mam problem z zrozumieniem, o co w tym wszystkim chodzi. Emilia Jones gra „Ruby”, utalentowaną młodą piosenkarkę, która pragnie uczęszczać do szkoły muzycznej. Jej rodzina mieszka w nadmorskim mieście, gdzie lokalni rybacy mają coraz większe trudności z końcem miesiąca. Gdy wydaje się, że biznes ojca jest skazany na zagładę, musi się zdecydować, czy zostać w domu czy spełnić swoje marzenie. To, co czyni film interesującym, to fakt, że tylko ona w rodzinie potrafi słyszeć. Jej rodzice (Troy Kotsur i Marlee Matlin) oraz jej brat „Leo” (Daniel Durant) są wszyscy głusi. Chociaż z pewnością dodaje to dodatkowego wymiaru do narracji, sam opowieść nie jest niczym, o czym warto pisać do domu. Ich głuchota nie jest w żaden sposób przyczyną kłopotów rodzinnych, a duża część narracji poświęcona jest rodzinie walczącej o przetrwanie w obliczu upadku swojego źródła utrzymania, podczas gdy ona ma problemy z chłopakiem, a jej wymagający nauczyciel muzyki (Eugenio Derbez) nieustannie wyzywa ją do dawania z siebie wszystkiego. Film zawiera poruszającą wersję piosenki „Both Sides Now” Joni Mitchella i od czasu do czasu prezentuje nam audioocenę z perspektywy jej rodziny, co dobrze rezonuje, dając nam pojęcie, jak dźwięki brzmią (lub nie) dla osób głuchych. Jest to ładnie wyglądająca produkcja, przyjemna w oglądaniu, a dynamika między rodzicami a ich córką jest często zabawna i wzruszająca. Powinno to podnieść świadomość, ale jako kawałek kina nie jest niczym szczególnym.