Chłopcy z ferajny GoodFellas

W świecie napędzanym przemocą, na ulicach, gdzie przemocni mają władzę, nowe pokolenie kontynuuje starą tradycję. Goodfellas Martina Scorsese to bez wątpienia jeden z najlepszych filmów gangsterskich wszechczasów, wręcz wzorcowy. To rzadki przypadek filmu tego gatunku, gdzie wszystko artystycznie łączy się w jedno. Reżyseria, scenariusz, montaż, fotografia, świetna ścieżka dźwiękowa i przede wszystkim zespół aktorski pracujący na najwyższych obrotach. To film klasy "A", który oznaczał powrót do formy dla Scorsese, jednocześnie pokazując reżysera na szczycie swoich umiejętności reżyserskich. Samo opowieść, oparta na książce Nicholasa Pileggi Wiseguy, nie oszczędza w opisie mafijnego stylu życia. Często brutalna, ale jednocześnie zabawna, bezkompromisowa i stylowa, ale przede wszystkim od pierwszej klatki do ostatniej przyciąga uwagę, bawiąc się wszystkimi ludzkimi emocjami podczas podróży, drażniąc zmysły tych, którzy do roku 1990 mieli dość zwykłego popcornu filmowego. Nie ma tu romantyzmu, jeśli cokolwiek, to obalenie mafijnego mitu, ale nawet gdy krew płynie, a dialog trzeszczy elektrycznością, zawsze pozostaje chłodny, przyniesiony nam przez człowieka, który miał otwarte oczy i uszy, dorastając w Queens, Nowy Jork w latach 40. i 50. Eccellente! 9/10

Martin Scorsese (reżyser) zawsze kocha detale w filmach kryminalnych, ale przede wszystkim nie interesuje go sam zbrodnia. Dlatego jego filmy zawsze są produkowane z detalami, które możesz uznać za nieistotne dla Ciebie, zwłaszcza jeśli chcesz zobaczyć film w celu obejrzenia scen kradzieży, morderstwa, i tym podobne, ale widzisz przeciwnie. Na scenie widoczne są inne detale. Film mówi o wyzwoleniu, stereotypach i wejściu w nowy świat dla ludzkości. Ray Liotta (Henry) chciał, jak już wspomniałem, uwolnić się od stereotypów i wkroczyć do świata gangów. Martin Scorsese (reżyser) nagrał to nieznane życie i zreżyserował je w formie filmu podobnego do dokumentów, ponieważ nagrał to tak, jakby to była prawdziwa, realistyczna rzeczywistość. Dlatego obecność Voice Over była ważna, aby dać Ci poczucie, że obok Ciebie siedzi osoba, która opowiada Ci historię, szeptając Ci do ucha, jak to ma miejsce w filmach dokumentalnych.

Ray Liotta jest tu znakomity jako „Henry Hill”, człowiek, który od młodości fascynował się mafią. Zaczyna jako goniec i wkrótce zaprzyjaźnia się z lokalnym bractwem prowadzonym przez „Pauliego” (Paul Sorvino) i jest najlepszymi kolegami z innymi zbirami, tajemniczym i podstępnym „Jimmy” (Robert De Niro) oraz doskonale nikczemnym „Tommy” (Joe Pesci). Razem dokonują zuchwałego napadu na JFK i wkrótce stają się rozmową miasta, ale ostatni z trójki jest trochę nieobliczalny i gdy pewnej nocy przekroczy granice, odkrywają, że ich całkiem idylliczne życie szantażu i kradzieży zaczyna szwankować - a na ich tropie są ich własni. Scorsese poświęca temu opowieści czas: rozwój postaci - ich osobowości, zaufanie, wzajemna zależność, czasem podzielone, pęknięte, lojalności i bezwzględność są budowane w naprawdę przekonujący sposób. Sami możemy zobaczyć oczywiste atrakcje dla młodego „Henry’ego” życia tak bardzo odmiennego od jego robotniczego irlandzko-włoskiego pochodzenia - wino, kobiety, emocje; to kuszące! Jeśli coś go obniża, to ostatnia półgodzina; jest trochę za przewidywalna i poświęcając tyle czasu na budowanie postaci, wydaje się, że jesteśmy trochę za bardzo w pośpiechu; ale to drobiazg. To nie jest „Ojciec chrzestny”, ale nie odbiega daleko.

Naprawdę dobry film. Bardzo mi się podobał!