Kronika Chronicle

Niespokojny samotnik Andrew zostaje zaproszony na imprezę przez swojego bardziej przyjaznego kuzyna Matta, aby mu poprawić nastrój. Andrew ma problemy w domu; jego matka umiera na raka, koszty jej leczenia stały się zaporowe, a jego ojciec jest agresywnym pijakiem. Andrew zabiera ze sobą starą, dużą kamerę wideo, którą ostatnio używał do dokumentowania... nie wiem, smutku ze swojego życia, przypuszczalnie. Na imprezie Matt, lekko zażenowany przez swojego kuzyna chodzącego za nim z kamerą, oddziela się od Andrewa, by spędzić czas z nieco fajniejszymi dziećmi, w tym niesamowicie popularnym, ale naprawdę porządnym Steve'em. Kamera powoduje dodatkowe problemy dla Andrewa i zostaje niegrzecznie wyrzucony z imprezy. Zostaje znaleziony na zewnątrz przez wspomnianego Steve'a i zaproszony, aby dołączył do niego i Matta, aby sprawdzić dziwną dziurę w ziemi w pobliskim lesie. Po wyjściu z dziury trójka odkrywa, że posiadają łagodne zdolności telekinetyczne, zdolność poruszania przedmiotami za pomocą swoich umysłów. Z praktyką są w stanie wzmocnić tę zdolność. Szybko przechodzą od unoszenia klocków Lego do latania przez powietrze. Andrew okazuje się być szczególnie zręczny z tą nową "zdolnością", co staje się problematyczne, ponieważ podczas gdy Matt i Steve zadowalają się ograniczaniem swojego użycia telekinezy do łagodnych psikusów i może latania gdzieś ciekawego na wakacje, Andrewowi jego życie domowe, ogólna izolacja i późniejsze zmiany nastroju jako wynik każdej z nich powodują, że chce wykorzystać swoją moc - a dla niego, które urósł do potencjalnie zabójczej mocy, teraz - w zupełnie inny sposób rzeczywiście.

Dlaczego ten film zdaje się dostawać wiele ocen 7 i wyżej, jest dla mnie zagadką. Na pewno nie jest to mój kubek herbaty. Ci trzej przyjaciele ze szkoły średniej zachowują się irytująco głupio, lekkomyślnie i nieodpowiedzialnie. Tylko jeden z nich wykazuje jakiekolwiek oznaki inteligencji. Jeden z nich jest po prostu głupi, a drugi jest szaleniec. Oczywiście film faktycznie kręci się wokół szaleńca. Zaczyna się dość dobrze, gdy ci trzej znajdują to świecące coś, co daje im supermoce i są tam kilka łagodnie zabawnych scen, gdy eksperymentują z nimi. Potem jednak wszystko wymyka się spod kontroli, gdy szaleniec staje się coraz bardziej obłąkany. Mogę znieść dramat i dziwne zachowania, gdyby film miał jakieś inne czynniki zrekompensowania, takie jak obrazowanie czy aktorstwo, ale nic z tego nie jest tutaj obecne. Wręcz przeciwnie, ponieważ film jest nakręcony w tym chwiejnym stylu dokumentalnym, który naprawdę mi się nie podoba. Obawiam się, że ten film nie był dla mnie zbyt rozrywkowy.

Doskonały film, na pewno obejrzę go ponownie i mogę go polecić. Mam słabość do stylu zapisu z odnalezionych nagrań, więc rozumiem, jeśli to nie jest dla ciebie. Dane DeHaan robi tu dużo roboty, ale Michael B. Jordan jest tuż za nim, obok Alexa Russella. To niemal dosłownie tylko ci 3 faceci filmujący się nawzajem, gdy zdobywają, eksperymentują i rozwijają swoje nadprzyrodzone zdolności. Są tu jeszcze jakieś postacie drugoplanowe, ale są tam raczej jako urządzenia fabularne i kolejny kąt kamery. Zapis z odnalezionych nagrań nie jest łatwy, dlatego wszyscy na to narzekają.