Avatar: Istota wody Avatar: The Way of Water

Avatar: The Way of Water podąża w ślady swojego poprzednika z oszałamiającymi efektami i przeciętną historią. To film Jamesa Camerona, więc imponujący. Efekty specjalne, praca kamery, budowa świata i akcja były wszystkie poza skalą. Ale Avatar: The Way of Water boryka się jak jego poprzednik z historią i rozwojem postaci. W rzeczywistości historia Way of Water jest prawie identyczna z pierwszym Avatarem. Zamiast ludzie uczą się być Na'vi i potem walczyć przeciwko Stephenowi slangu, rodzina leśnych Na'vi uczy się być morskimi Na'vi i potem walczyć przeciwko Stephenowi Langowi. Ale nowy film skupia się także na irytującej grupie nastolatków, którzy ciągle wpadają w kłopoty i niebezpieczeństwo raz za razem przez zdecydowanie zbyt długi czas trwania 3+ godziny i okrajanie lepszych, bardziej ugruntowanych postaci. Wszystkie zalety i wady pierwszego filmu powracają w tym, z bonusem porównania do oryginału na każdym kroku. To naprawdę jest uczta wizualna i arcydzieło efektów specjalnych, ale tak jak w przypadku pierwszego Avatara, to wszystko, na co stać.

Avatar: The Way of Water wyraźnie wyróżnia się spośród innych hitów, opierając się na 13 latach przygotowań, aby dostarczyć niezapomniane doświadczenie KINEMATYCZNE autorstwa jedynego Jamesa Camerona. Wizualnie i technicznie zapierająca dech w piersiach przygoda, zwłaszcza w naprawdę imponujących sekwencjach podwodnych. Muzyka (Simon Franglen) pozostaje epicka, a rzeczywista dynamika między postaciami rodziny Sully'ego skłania widza do silnego i emocjonalnego zainwestowania w nich - występy obsady, zwłaszcza Zoe Saldaña, są kluczowe dla sukcesu filmu. Szkoda, że przetworzony, generyczny narracyjnie przewija się i nie nadąża za poziomem kreatywności, oddania i innowacyjności przeznaczonym dla elementów technicznych. Niezbyt emocjonujący do tego stopnia, że trzygodzinny czas trwania sprawia wrażenie cięższego, niż powinien, ale dla fanów oryginału - który pozostaje niekwestionowany - jest daleki od zniszczenia jednego z najlepszych kinowych doświadczeń roku.

Ekscytujący powrót do Pandory: świata Na'viov. Jeden z najlepszych filmów, tak jak Avatar z 2009 roku, który warto zobaczyć w 3D! Postacie wydają się wychodzić z ekranu i wydaje się, że jesteśmy świadkami wydarzeń na własne oczy. Świat Na'viov zmienił się i ponownie jest w niebezpieczeństwie. Człowiek jest przyczyną zła, tak jak w rzeczywistości. Niszczymy naszą planetę, która kiedyś była naszą Pandorą. Pandora to nasz dom, my jesteśmy Pandorą. Domy Na'viov przypominają namioty Indian Amerykańskich, dla mnie to nie przypadek i przypomina ludobójstwo Indian Amerykańskich. Moim zdaniem to dobre kontynuacja, która porusza bardzo istotne tematy jak miłość, rodzina i żałoba. Początkowy monolog o wodzie, który później powraca pod koniec, jest bardzo poetycki i uniwersalny! Emocjonalny film, który w niektórych momentach sprawia, że płaczesz. Polecam oglądanie w 3D dla tych, którzy już widzieli poprzedni film i byli oczarowani tym niesamowitym światem i historią miłości i życia protagonisty.

Ocena: 10/10. Dlaczego? Oceniam każdy film na podstawie kilku rzeczy. Ostrzeżenie! Możliwe spoilery. Fabuła filmu The Way of Water jest naprawdę fascynująca. Konflikt jest wielowymiarowy. Konflikt rodzinny, konflikt ludzko-Na'vi, konflikt plemienny i najważniejszy, osobisty konflikt, czyli konflikt tożsamości. Postacie są sympatyczne, do których można się przywiązać. Postacie, które później pamiętasz, postacie, które inspirują. Postacie, które rosną. Aktorstwo jest dobre. Wszystko jest połączone wspaniałymi wizualiami.

Najnowocześniejsze efekty specjalne, rewolucyjne kamery podwodne i ożywienie tego, co w przeciwnym wypadku jest w dużej mierze zapomnianym formatem kina, nie są w stanie ukryć faktu, że _Avatar: Droga wody_ jest w zasadzie tym samym filmem co oryginał, tylko z większą ilością niebieskich ludzi (niektórzy są teraz lekko zieloni!), którzy denerwują do granic możliwości. Emocje w filmie wydają się wymuszone, a historia jest jak zamiana niebieskiej nici na zieloną, gdy przędzie tę samą, zniszczoną tkaninę sprzed 2009 roku. To spektakl efektów specjalnych z przyprawiającymi o mdłości wynikami, który tylko częściowo imponuje i głównie ulega byciu swoim własnym największym fanem.

Niezależnie od tego, co powiesz o fabule, nie można zaprzeczyć faktowi, że **James Cameron** zdołał sprawić, że oczy będą ślinić się przez 3 godziny i 20 minut. Film, który warto obejrzeć na największym ekranie!

No nie powinniśmy się spodziewać, że 'Jake' (Sam Worthington) i 'Neytiri' (Zoe Saldana) pozwolili trawie rosnąć przez lata od pierwszego zapoznania się z idyllicznym światem 'Pandory'. Teraz, z czwórką dzieci i ich przyjacielem 'Spider' (Jack Champion - pamiętacie Johnny'ego Sheffielda?), żyją pełnią życia. Aż pewnej nocy zobaczą nową gwiazdę na niebie. Gwiazda? Nie - to statki ogłaszające powrót ludzi, tym razem jeszcze bardziej zdeterminowanych do podbicia ich planety, teraz gdy Ziemia jest wreszcie na kolanach. Uzbrojeni po uszy w najnowszą technologię i broń, i dowodzeni esencją zmarłego 'ppłk. Quaritcha' - który teraz prowadzi własny oddział avatarów Na'vi-esque - sprawy wyglądają źle dla rodziny 'Sully'. Zdając sobie sprawę, że są na pierwszym miejscu dla swoich prześladowców, przenoszą się do odległej, wodnej społeczności, gdzie mówiąc szczerze, nadzieja na schowanie się jest dość nierealistyczna... To niewątpliwie piękny kawałek kina do obejrzenia. 3D i IMAX z elegancko wykonaną ścieżką dźwiękową od Simona Franglena i przesłaniem, które głosi ważność symbiotycznych relacji między wszystkimi istotami żyjącymi na świecie, gdzie współpraca i zrozumienie są niezbędne dla przetrwania wszystkich. Jednakże ta wspaniała kinematografia zaczyna stawać się trochę monotonna po około godzinie i środkowa część tego naprawdę ciągnie się. W rzeczywistości, gdyby to był długi dokument w stylu 'Blue Planet', ostrzegający nas przed niebezpieczeństwami bezwzględnego wykorzystywania zasobów przez ludzkość z nikłym zwróceniem uwagi na konsekwencje dla innych gatunków, to wolałbym to w trzech częściach z melodyjną narracją Sir Davida Attenborougha. Jednak nie jest, a historia jest tak rozciągnięta, że - przepraszam, wiem, że to sacrilegium - byłem trochę znudzony. Rzeczywiście, ostatnie czterdzieści minut czy coś w tym stylu daje dużo pełnych akcji efektów pirotechnicznych, ale szczerze mówiąc, wtedy trochę straciłem zainteresowanie. Na pewno jest to film, który prezentuje nam materiał do przemyśleń, ale jako historia - uważałem ją za słabą, przewidywalną i czasami trochę za bardzo się powtarza. W rzeczywistości - gdyby ich dzieci faktycznie zrobiły to, co im zostało powiedziane na początku, to nie byłoby zbyt wiele historii! Istotny na dużym ekranie.

Niesamowite efekty i oszałamiająca historia.

Avatar: Droga wody to wizualny spektakl od początku do końca. Sceneria, kinematografia i CGI nieustannie wywoływały uśmiech na mojej twarzy, ale czy to wystarczy, aby dowieźć film?

Dźwięk był doskonały. Wideo było świetne, ale 60fps wymaga trochę przyzwyczajenia. Fabuła była niesamowita!

Bardzo podobał mi się Avatar: Droga wody! To świetna druga część Avatara, która wraca do walki, ustawiając nowe środowisko i naprawdę jeszcze bardziej zastanowiło mnie to, jak niszczymy naszą ziemię i jak źli mogą być ludzie. To długi film, ale tak bardzo mi się podobał, że mi to nie przeszkadzało. Więc powiedziałbym naprawdę: obejrzyj to, warto, zwłaszcza gdy obejrzysz pierwszą część wcześniej, aby wrócić w nastrój!

Oceniam ten film na 6 z 10. Jeden z tych punktów jest za efekty specjalne, a drugi za to, że oglądałem go w 3D IMAX. To oznacza, że reszta była warta 4 gwiazd. Nie żeby to było naprawdę złe, ale fabuła była cieńsza niż w pierwszej części, która zresztą nie była zbyt gęsta. Wystarczająco rozrywkowy, ale nie poleciłbym go, chyba że zobaczysz go w 3D IMAX, wtedy to fantastyczna uczta dla zmysłów. To, że nie czułem trzech godzin, jest także dobrym znakiem.

Fluffy obudził się w nonsensy, brakujące akcji i fabuły. To był mój jedyny wrażenie z Avatar: The Way of Water. Kapie z wymuskanych woke klisz, brakujący scenariusz, jedyną rekompensatą są wystarczająco efekty specjalne "oko cukierki", żeby dać ci cukrzycę. Podsumowując, pusta zabawa, po prostu nie mogłem oglądać do końca. Na siłę, może to by działało dla dzieci, ale przemoc i ogólna treść nie sprzyjają młodszym widzom.

Po obejrzeniu Avatar: Droga wody trochę dziwnie jest oglądać filmy, które dzieją się na Ziemi. Spodziewałem się, że będę przytłoczony rozmiarem i skalą filmu, oczekiwałem dobrego bólu głowy. Ale nic takiego się nie stało. Czuję się dumny. Dumny jestem, że wierzyłem w ten film. Dumny jestem, że ten film był naprawdę epicki. Nie jest to doskonały film, ma swoje wady. Ale ten film dał mi wszystko, czego mogłem oczekiwać podczas seansu w kinie, zasługuje na poważne pieniądze. Wizualnie to był najlepiej wyglądający film, jaki kiedykolwiek widziałem. żaden inny film nie dorówna temu w przyszłości, który nie jest kontynuacją Avatara. Efekty specjalne na postaciach i stworzeniach były doskonałe, żadnych problemów. Akcja w tym filmie była szalona, zawsze na poziomie 11 na 10. Poczułeś skalę, wagę, ryzyko. Nie był to doskonały film, ale był perfekcyjnie wykonany z całkiem dobrym scenariuszem, który zapewnił doświadczenie kinowe, którego nigdy nie zapomnę.

Avatar Jamesa Camerona to niezwykłe osiągnięcie kinematograficzne, które definiuje opowiadanie historii i efekty wizualne. Jego wizualnie oszałamiający świat, zastanawiająca narracja i wyjątkowe występy tworzą immersyjne i niezapomniane doświadczenie. Must-watch dla wszystkich, którzy szukają transformacyjnej podróży ponad wyobraźnię.

Avatar 2 lub Avatar: Droga wody wyszedł na 4K Blu-ray kilka tygodni temu, więc wreszcie z dziećmi obejrzeliśmy go w zeszły weekend. Rzadko chodzę teraz do kina. To po prostu zbyt dużo kłopotów i zbyt drogie dla czterech osób. Ale również nie ma mowy, żebym oglądał duży film jak Avatar przez streamowanie z ich nadmiernie kompresowanymi obrazami i przeciętnym dźwiękiem.

Podobnie jak Gwiezdne Wojny, ta marka jest teraz bardziej religią niż filmem. Przepowiedziane, że wyprodukuje kanoniczny content na kolejne kilka dziesięcioleci, ten protekcjonujący franchising mógłby za sto lat być ukształtowany w rodzaj świętego tekstu. Podobnie jak filmy Marvela, także ten kreskówka dla dorosłych redukuje całą symbolikę i metaforę do banałów oraz manipulacyjnych argumentów emocjonalnych. Jest oczywiste, że jest to quasi-religia także przez sposób, w jaki reaguje się fanów z histerią, gdy ktoś twierdzi, że treść, którą lubią, to bezmyślny bełkot. Śmiało możesz nazwać RoboCopem to samo, ja tylko sobie pośmieję i powiem, co ty idiot. Ponieważ jak mówi Zizek, wierzyć może tylko niewierzący.