Bestia Beast

W tej recenzji jest kilka scen, które są nieco groźne, ale w większości jest naprawdę, naprawdę słabo! Idris Elba („Nate“) przybywa ze swoimi córkami „Mer“ (Iyana Halley) i „Norah“ (Leah Jeffries) do odległej afrykańskiej rezerwatu zarządzanej przez swojego przyjaciela „Martina” (Sharlto Copley). Wkrótce uświadamiamy sobie, że bagaż, który przywieźli samolotem, to tylko czubek góry lodowej bagażu, który faktycznie towarzyszył tej rodzinie, i szybko jesteśmy zanurzeni w dość nieatrakcyjny melodramat wokół jego zmarłej żony, która tragicznie zmarła (oby przed obejrzeniem tego filmu). W każdym razie, są na wycieczce z przewodnikiem, gdy odkrywają, że nie wszystko jest w porządku - ogromny dziki lew jest na tropie, aby pomścić się na ludzkości po tym, jak grupa kłusowników zniszczyła jego stado. Przekąszając bezkarnie, ten lew szybko postanawia uczynić z tych podróżnych posiłek - ale czy będą potrafili pozostać przy życiu wystarczająco długo, zanim przyjdzie pomoc? Elba ma problem z dostarczeniem spójności swoim dość zbędnym amerykańskim akcentem, dwie dziewczynki są po prostu irytujące i bardzo wcześnie, byłem całkowicie po stronie lwa. Ciekawie (albo na szczęście dla narracji), ten wielki bestia praktycznie nie ma węchu, więc „Nate” i jego potomstwo zdają się ryzykować ze śmiercią na nieprawdopodobnie regularnej zasadzie. Szukając schronienia w starej szkole - pozostawiając wszystkie drzwi otwarte dla dodatkowej ochrony; wchodząc i wychodząc z ich terenówki z niewielkim szacunkiem dla swojego bezpieczeństwa i uzbrojeni w niewiele więcej niż scyzoryk. Dialog jest w porządku - dlatego, że mówi to raz za razem... „Jesteś w porządku?“ „Jesteś w porządku?“ Ostatnie kilka scen jest po prostu głupie - rzeczywiście, przypomniały mi moją szkolną radość z „Daktari” (1966) z przyjaznym „Clarence the cross-eyed lion” połączonym z jednym z tych pół-edukacyjnych filmów Disneya z rzeczywistością wplecioną w fikcję. Ma to korzyść z tego, że jest krótki - tylko dziewięćdziesiąt minut, ale jakakolwiek akcja jest zbyt często zagłuszana banalnym dramatem rodzinny, który jest po prostu nudny. Nie najlepsza praca nikogo, przepraszam...

Beast to jedno z najpiękniejszych i najbardziej satysfakcjonujących filmów roku. Kamera porusza się bez cięć podczas większości scen, ukazując całe piękno afrykańskiego safari i pomagając widzom zaangażować się w interakcje postaci w o wiele bardziej fascynujący sposób. Wciągająca atmosfera niesie ogromne napięcie - sceny z lwem są dosyć brutalne - gdzie Idris Elba dostarcza jedno z najbardziej emocjonalnych występów w swojej karierze. Film podąża za zwykłą formułą w filmach o przetrwaniu i wymaga pewnego zawieszenia niewiary. Ostateczna uwaga dotyczy przekonujących efektów wizualnych. Widzowie nie będą rozczarowani.

Beast to przyzwoity film o zwierzętach nadmorskich z niektórymi dobrymi aktorami i wciągającą pracą kamery. Niestety, efekty cyfrowe na lwie są rozpraszające i uniemożliwiają pełne budowanie napięcia. Film był najlepszy w momentach, gdy postacie gorączkowo próbowały zauważyć lwa przed atakiem, ale same ataki były łatwo przeżywalne, co sprawiło, że rezultat był rozczarowujący. Bezcelowa dramat rodzinna, słabe dialogi i nierealne walki człowieka z lwem uniemożliwiły Beastowi bycie tak przyjemnym jak filmy takie jak Crawl czy Deep Blue Sea.

Myślę, że kluczem do zrozumienia tego filmu jest wczesna scena, w której jedna z postaci nosi koszulkę z Jurassic Park. Musi to być mrugnięcie filmowców do widzów, informując nas, że to, co mamy zobaczyć, jest wszystko w żartach. Jak inaczej wyjaśnić film, w którym bohaterowie przyjeżdżają do Południowej Afryki i od razu zaczynają narzekać na upał, ale wszyscy noszą kurtki, swetry i bluzy? Co więcej, jak mamy interpretować film, który porusza tematy kłusownictwa (ludzie, którzy zabijają lwy) i antykłusownictwa (ludzie, którzy zabijają ludzi, którzy zabijają lwy, albo przynajmniej tak uważa Beast), tylko po to, by antagonistą był zabójca (lew, który zabija ludzi bez względu na ich stanowisko w sprawie kłusownictwa). To tylko podtrzymuje mit, że lwy nigdy nie spotkały człowieka, którego nie chciałyby rozerwać (nie przynosząc nic do debaty o kłusownictwie). Nie mówię, że lwy przestrzegają zwierzęcej wersji Pierwszej zasady robotyki, ale zły wizerunek w filmach mają, podobnie jak rekiny - i w tym sensie Beast jest bliższy Jaws: Zemsta niż Jaws. W rzeczywistości Beast jest jeszcze gorszy niż Jaws: Zemsta, ponieważ ten drugi przynajmniej używał mechanicznego rekina, w przeciwieństwie do żałosnego lwa w CGI w pierwszym. Biorąc pod uwagę wszystko, ten film sprawia, że tęsknisz za prostotą The Ghost and the Darkness, który nie udawał niczego innego niż opowieść w stylu Hemingwaya o męskiej więzi przy polowaniu na wielką zwierzynę (i który, choć biorąc wiele swobód z materiału źródłowego, miał przyzwoitość, że pokazał prawdziwe lwy). Tutaj jednak bohater oszukuje dwa inne lwy, aby zabić 'złego' lwa, co nie tylko jest ryzykowne, ale także niezbyt przyjazne dla natury. Chociaż kiedy się nad tym zastanowimy, może te lwy przestrzegają drugiej części Pierwszej zasady ('Robot [lub w tym przypadku lew] nie może... przez bezczynność pozwolić, by człowiek doznał krzywdy').